Μετά την θερινή περίοδο διακοπών ο Επαναστατικός Αγώνας και οι Πυρίνες της φωτιάς επέστρεψαν με νέες επιθέσεις.
Τα νέα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν αρχίζουν κα επιβεβαιώνουν τις υποψίες όλων για το ποιοί βρίσκονται πίσω από τον "Επαναστατικό Αγώνα".
Μετά από απουσία μηνών, Δύο χτυπήματα, ένα του Επαναστατικόυ αγώνα, και ένα των Αναρχικών "Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς" σημειώθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με στόχο το Χρηματηστήριο και το Υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης. (πληροφορίες εδώ)
Επιπλέον Τα δύο οχήματα που χρησιμοποιήθηκαν στις επιθέσεiς είχαν κλαπεί από τις περιοχές του Ζωγράφου και της Καισαριανής αντίστοιχα.
"το μεν βαν εκλάπη στον κάθετο δρόμο που οδηγεί στο ΕΜΠ, το δε αυτοκίνητο από κεντρικό δρόμο της Καισαριανής, πλησίον της Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου."
Τέλος το προειδοποιητικο τηλεφώνημα στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΛΤΕΡ προήλθε από καρτοτηλέφωνο που βρίσκεται πίσω από το ... Πολυτεχνείο! (πληροφορίες εδώ)
Ας θυμηθουμε ότι η επίθεση στην κλούβα των ΜΑΤ τον Ιανουάριο είχε διεπραχθεί μέσα από την Πανεπιστημιούπολη. Η επίθεση κατά της διμοιρίας των ΜΑΤ κατά την οποία τραυματίστηκε σοβαρά ο Θ. Ματζόυνης σημειώθηκε στα Εξάρχεια.
Αυτά τα στοιχεία έρχονται να προστεθούν σε παλαιότερα ευρήματα της Αστυνομίας που ταυτοποιούν γεννετικο υλικό από ένα από τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσεις με ληστή που δραστηριοποιήται στον Αναρχικό χώρο.
Ακόμη περισσότερο, η ΕΛ.ΑΣ είχε δηλώσει παλαιότερα ότι παρακολουθούσε στενά συγκεκριμένα άτομα οι οποίοι θεωρούνταν βασικοί ύποπτοι για συμμετοχή στον Ε.Α.. Ξαφνικά όμως έχασε τα ίχνη τους.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ιδιοφυία για να καταλάβει σε ποιο χώρο κινούνται οι τρομοκράτες του Ε.Α.. Ούτε θα ήταν απίθανο να πούμε ότι τα άτομα αυτά όπως οι σύντροφοι τους στο Athens Indymedia εκμεταλεύονται το Πανεπιστημιακό άσυλο! Το ύφος των προκυρήξεων έχει την ιδεολογική υπογραφή της Άκρας Αριστεράς και του Αναρχικού χώρου.
Μια ικανή αστυνομία που έχει στην διαθεσή της όλα αυτά τα στοιχεία θα έπρεπε να είχε σημειώσει σημαντικές επιτυχίες στις έρευνες κατά της οργάνωσης. Παρόλα αυτά η ΕΛ.ΑΣ. βρίσκεται στο ... ΜΗΔΕΝ!
Για να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει με την Τρομοκρατία στην Ελλάδα θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να την εξετάσουμε με βάση κάποια ιστορικά δεδομένα.
Η Ελληνική τρομοκρατία είναι ένα "απόστημα" της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο σκοπό για το πολιτικό κατεστημένο. H αγκαλιά που απλώνει η Αριστερά γύρω από τους τρομοκράτες γίνεται εμφάνης σε εμάς τους κοινούς θνητούς κάθε φορά που συλλαμβάνεται ένας τρομοκράτης. Τότε, πλήθος Αριστερών "αστέρων" από πολιτικούς και δημοσιογράφους μέχρι πολιτικοποιημένες δικηγόρους σαν την Κούρτοβικ, και λοποί ακτιβιστές τρέχουν να τους υπερασπιστούν με ποίκιλους τρόπους.
Η διαιώνιση της τρομοκρατίας στην χώρα μας δεν σχετίζεται με την ανικανότητα των αστυνομικών αρχών να εντοπίσουν τα μέλη της και να εξαρθρώσουν τις οργανώσεις. Εξάλλου όπως βλέπουμε, άλλες οργανώσεις παίρνουν την θέση των παλαιών, πράγμα που υποδεικνύει ότι π΄ρπει να δείξουμε ενδιαφέρον για το πολιτικό και ιδεολογικό υπόστρωμα που παραγει τους τρομοκράτες.
Αντίθετα, η τρομοκρατία σχετίζεται άμεσα με την ΑΝΑΓΚΗ για ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης! Η επικράτηση της Αριστεράς δεν είναι διόλου τυχαία και ούτε οφείλεται σε κάποια ολιγωρία της Δεξιάς. Αντίθετα επιτεύχθει βάση σχεδίου με κύριους εμπνευστές το πολιτικό κατεστημένο! Αναλογιστείτε πόσα από αυτά τα πρόβλήματα θα λύνονταν αν καταργούταν το Πανεπιστημιακό Άσυλο, που εκολλάπτει τους μελλοντικούς τρομοκράτες. Ποιος άραγε προστατεύει το Άσυλο αν όχι οι πολιτικοί αυτού του τόπου;
Για ποιο λόγο όμως; Η απάντηση είναι απλή αλλά σύνθετη:
Διότι το πολιτικό κατεστημένο επεδίωξε να καταργήσει την δύναμη του Στρατού! Όσοι δεν γνωρίζουν καλά την νεώτερη Ελληνική Ιστορία μπορεί να παρεξενευτούν από αυτή την απάντηση, αλλά αυτός είναι ο λόγος που το πολιτικό κατεστημένο προσπαθεί συστηματικά να αποκρύψει και να παραποιήσει την Νεώτερη Ιστορία του έθνους μας.
Η Ιστορία
Από τις αρχές του περασμένου αιώνα και έως το 1974, επικρατούσαν τρεις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα: Το Κοινοβούλιο, ο Παλάτι, και .... ο Στρατός! Από τα ιστορικά γεγονότα προκύπτει ότι τον τελευταίο λόγο στα πολιτικά δρώμενα τον είχε σχεδόν πάντα ο Στρατός! Οι στρατιωτικοί έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στα κόμβικά σημεία της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας. Ο "Στρατιωτικος Συνδέσμος" ήταν αυτός που μετά το "Κίνημα του Γουδί" έφερε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην εξουσία. Δίχως την επιλογή και την μετέπειτα στήριξη αυτή ο Βενιζέλος δεν θα είχε μεγαλουργήσει τα χρόνια που ακολούθησαν. Οι επιτυχίες στον Μακεδονικό Αγώνα εδραίωσαν την δύναμη των αξιωματικών για δεκαετίες. Τούτο γίνεται αμέσως αντιληπτό όταν εξετάσει κανείς το πλήθος των πραξικοπημάτων και των πολιτικών επεμβάσεων που επακολούθησαν. Πλήθος κρυφαίων στρατιωτικών πρωτοστατούσαν στο πολιτικό προσκήνειο στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα: Πλαστήρας, Πάγκαλος, Γονατάς, Μεταξάς, Παπάγος και πολλοί άλλοι. Η επιστροφή του Στρατού από την Β. Αφρική το 1944 είδε την ίδρυση του ΙΔΕΑ που έπαιξε καταλύτικό ρόλο στον αντικομμουνιστικό αγώνα, και την μεταπολεμική περίοδο.
Το 1965 ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου φέρεται να επιχείρησε να οργανώσει μια τέτοια ομάδα αντιφρονούντων αξιωματικών υπό τον ΑΣΠΙΔΑ («Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν»). Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι γνωστά και οδήγησαν στην αποστασία και την δικτατορία των συνταγματαρχών δύο χρόνια αργότερα. Η συμμετοχή του Ανδρέα στον ΑΣΠΙΔΑ έδειχνε την πρόθεση του να ελέγξει το στράτευμα. Ο ίδιος ο Γέρος το είχε δηλώσει, πράγμα που επιβεβαιώνουν και οι προθέσεις του να τοποθετήσει τον Ανδρέα ως υπουργό Εθνικής Αμύνης, με στόχο να άρει από τα χέρια του Παλατιού τον έλεγχο του στρατεύματος. Ο έλεγχος του Στρατού ήταν ο πραγματικός λόγος για το πολιτικό αδιέξοδο που οδήγησε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου.
Σε αντίθεση με το παρελθόν, το πράξικόπημα των συνταγματαρχών είχε ένα ιδιαίτερο χαρακτηρηστικό. Έστειλε ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο σπίτι του, συμπεριλαμβανομένου και του Βασιλιά! Αυτή ήταν μια σημαντική καινοτομία διότι σε όλα σχεδόν τα προηγούμενα στρατιωτικά κινήματα οι στρατιωτικοί έφερναν πάντα στην εξουσία πολιτικούς τους οποίους στήριζαν. Μόνο οι συνταγματάρχες πήραν εξολοκλήρου την εξουσία στα χέρια τους.
Κάτι που σήμερα εκπλήσει είναι ότι οι Έλληνες πολίτες δεν διαμαρτυρήθηκαν για την άνοδο των συνταγματαρχών στην εξουσία; Αν σήμερα συνέβαινε κάτι παρόμοιο ο κόσμος θα έβγαινε στους δρόμους και θα επαναστατούσε. Ακόμη είναι αμφίβολο αν οι στρατιώτες θα υπάκουαν σε εντολές κατάλληψης της εξουσίας. Τότε όμως και μέχρι το Πολυτεχνείο δεν υπήρξε σοβαρή αντίδραση από την πλειονότητα του λαού, διότι ο Ελληνικός λαός είχε κουραστεί από το πολιτικό αδιέξοδο, αλλά ακόμη πιο σημαντικό διότι ο λαός ήταν συνηθισμένος στην ιδέα της στρατιωτικής εξουσίας!!!
Αυτό είναι και το κλειδί για να καταννοήσουμε το σχέδιο σύσσωμης της πολιτικής ηγεσίας στην Μεταπολίτευση!
Όταν οι πολιτικοί επέστρεψαν φροντισαν να διορθώσουν την κατάσταση. Η ειρωνία της υπόθεσης είναι ότι η Χούντα του Ιωαννίδη έπεσε όχι λόγω του Πολυτεχνείου της Αριστεράς και των οικοδόμων, αλλά λόγω του Ελληνικού πατριωτισμού και της Εθνικής υπερηφάνειας που πληγώθηκε βαθιά από το φιάσκο της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Αυτό τον πατριωτισμό καλούνταν τώρα οι πολιτικοί να ελέγξουν και να περιορίσουν. Το πατριωτικό φρόνημα ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τον Στρατό. Κύριο μέλημα του πολιτικού κατεστημένου κατά την επαναφορά του στην εξουσία ήταν να απαλείψει μια για πάντα την πολιτικη δύναμη του Στρατού. Για να το επιτύχει έπρεπε να υποβαθμίσει αλλά και να μεταλλάξει το πατριωτικό φρόνημα. Μια ιδεολογική συνταγή υπήρχε. Αυτή της Αριστεράς!
Όλοι μετακινήθηκαν προς τα "αριστερά". Η πατριωτική συντηριτική Δεξιά της ΕΡΕ, έγινε ο μεσαίος χώρος της Νέας Δημοκρατίας. Η δημοκρατική αντικουμονιστική παράταξη της Ένωσης Κέντρου, μετεβλήθει στο Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, και η Αριστερά έλαβε την αποστολή να διαμορφώσει τις συνειδήσεις του Ελληνικού λαού!
Η αριστερή ιδεολογική απόκλιση όμως δεν ήταν κάτι καινούριο. Η ιδέα προυπήρχε ήδη από το 1960 όταν ο ανερχόμενος Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωκε πολιτικές συνεργασίες με την ΕΔΑ, και της σοβιετιές χώρες. Στην ουσία, η παράνομη επιβολή του σχεδίου Προμηθεύς από τους Συνταγματάρχες στις 21 Απριλίου του 1967 ήταν η τελευταία κίνηση αντίδρασης του Στρατού προς τα σχέδια που τον απειλούσαν. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το κλίμα μεταξύ Καραμανλη και λοιπον κατά την διάρκεια του 1974 που προσπαθεί να προβάλλει ο αριστερότατος Ιός της Ελευτθεροτυπίας προκειμένου να δικαιολογήσει την δράση της 17Ν ως αγώνα υπερασπίσεως της δημοκρατίας από τις χουντικές δυνάμεις που προσπαθούσαν να ξαναπάρουν την εξουσία το 74-75:
"Πρόκειται για ιστορική παραχάραξη. Η πτώση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974 δεν είναι ένα στιγμιαίο γεγονός. Η σταθεροποίηση του νέου καθεστώτος απαίτησε μήνες και χρόνια. Ο φόβος επιστροφής της χούντας αλλά και η σύγκρουση με τους θαλερούς μηχανισμούς της αποτέλεσαν επί χρόνια της διακηρυγμένες σταθερές όλων των πολιτικών κομμάτων έως τα τέλη της δεκαετίας του '70. Ολα αυτά όμως πρέπει να ξεχαστούν, προκειμένου να δοθούν τα απαραίτητα εξωπολιτικά χαρακτηριστικά στους συλληφθέντες ως τρομοκράτες και να αποπολιτικοποιηθούν οι διαδικασίες που οδήγησαν στη στερέωση της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας."
Αναφερόμενος στον φόβο του Καραμανλή προς του Χουντικούς ο Ιός παραθέτει φράση του Γ. Ράλλη:
"Τις πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνει ο στενός συνεργάτης του Καραμανλή Γεώργιος Ράλλης: «Μερικά βράδια ο Καραμανλής δεν κοιμόταν στη "Μεγάλη Βρεταννία-, ενώ κάποιο βράδυ κοιμήθηκε στο πλοίο ενός φίλου του για να μην τον συλλάβουν». " (Πηγή: Iός)
Αν ο Ιός είναι σωστός, τότε το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η πολιτική "Δεξιά" και "Αριστερά" είχαν ένα κοινό εχθρό ακόμη και μετά την πτώση της Χούντας. Με την επιστροφή του Ανδρέα υπό την αιγίδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η "κάθαρση" που επιζητούσε ο Ανδρέας εφαρμόστηκε σε όλα τα επίπεδα, από την μυθοποίηση της εξέγερης του Πολυτεχνείου, την δυήσδηση των Αριστερών, της ΠΑΚ, της γενιάς του Πολυτεχνείου και της γενιάς του 1-1-4 στις θέσεις της ενημέρωσης και του πνεύματος, μέχρι την "ποινικοποίηση" του πατριωτισμού και της εθνικής υπερηφάνιας που έπεσαν παράπλευρες απώλειες αυτής της μακράς πολιτικής αντιπαράθεσης. Το κλίμα στον λαό ήταν πρόσφορο μεά την προδοσία της Κύπρου την οποία χρεώθηκε ο Στρατός.
Η Αριστερά είχε όμως και τις παρενέργειες της που ίσως και να μην ήταν τόσο ανεπιθύμητες από την πολιτικη ηγεμονία. Την ένοπλη δράση, ή αλλιώς... τρομοκρατία. Η 17Ν, Ο ΕΛΑ αλλά και πλήθος άλλων οργανώσεων έκαναν την εμφάνιση τους από το 1974 και συγκλόνησαν το πανελλήνειο μέχρι την εξάρθρωσή τους 30 χρόνια αργότερα. Η ένοπλη δράση ήταν κάτι που το πολιτικό κατεστημένο μπορούσε με ευκολία να προβλεψει διότι ως γνωστόν η Αριστερά δεν νοεί να θάψει τα φαντάσματα του εμφυλίου. Επιπλέον σαν οντότητα δύσκολα συμβαδίζει με τις υπόλοιπες πολιτικές τάσεις.
Πολλά ερωτηματικά παραμένουν σε σχέση με την δράση της 17Ν. Δεν γνωρίζουμε αν υπήρχε ανώτερη ηγεσία, ούτε το πως χρηματοδοτούσαν την δράση και πλουσιοπάροχη ζωή τους κάποια από τα μέλη της. Έχουν γίνει αναφορές για αναφορές για λογαριασμούς με μηνιαίες εισφορές προς τον Σάββα Ξηρό που δεν έχουν διερευνηθεί. Επίσης οι πυροτεχνικές γνώσεις της οργάνωσης δεν εξηγούνται εύκολα από την στρατιωτική εκπαίδευση Το χτύπημα κατά του Γιώργου Πέτσου πριν την κατάθεση του στο ειδικό δικαστήριο βάζει σε σκέψεις ως προς την σκοπιμότητα. Σκέψεις που συμμερίζεται και ο το ίδιο το θύμα. Από την άλλη κάποια χτυπήματα της 17Ν υποδεικνύουν ότι η πληροφόρηση τους γινόταν από τα μέσα και τις εφημερίδες. Στο χτύπημα κατά του Πάυλου Μπακογιάννη η 17Ν χρησιμοποίησε ως προφαση το σκάνδαλο Κοσκωτά αν και το πανελλήνιο ήξερε ότι ο Μπακογιάννης είχε απολυθεί. Οι κύριοι λόγοι του χτυπήματος αυτού ήταν οι έρευνες του δημοσιογράφου στο θέμα της τρομοκρατίας και η προσπάθεια του να φέρει την ελληνική Αριστερά πιο κοντά στο πολιτικό κέντρο. Σε πολλά ακόμη χτυπήματα ίσως θα πρέπει να αναζητήσουμε άλλες ερμηνείες. Άξιο περιέργειας αποτελεί το γεγονός ότι την εξάρθρωση της 17Ν ακολουθήσαν οι συλλήψεις των μελών του ΕΛΑ, όταν για δεκαετίες δεν είχε σημειωθεί καμία επιτυχία.
Το πιο περίεργο από όλα όμως είναι γεγονός ότι τα πρόσωπα των δραστών τα είχαν δει εκατοντάδες άνθρωποι. Όπως διαιρωτάται και ο συνήγορος υπεράσπισης σε ερώτηση προς τον διευθυντή του Πολεμικού μουσείου κατά την διάρκεια της δικαστικής εξέτασης στο θέμα της κλοπής των αντιαρματικών όπλων:
"Σ. ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Σε εκείνη τη φάση στα πρόσωπα τα οποία ενεπλάκησαν από την πλευρά της φρουράς κλπ., μήπως επεδείχθη μια σειρά φωτογραφιών πιθανών υπόπτων, ή διάφορα σκίτσα, ή κάτι για να γίνει τότε προσέγγιση στους δράστες και να τους βρούμε; Να μην τους βρούμε μετά από 30 χρόνια, (αν τους βρήκαμε?!)
ΕΥ. ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ: Δεν το ξέρω το θέμα αυτό κ. συνήγορε."
(Πηγή: Πρακτικά δίκης 17Ν)
Τόσα τρομοκρατικά χτυπήματα μέρα μεσημέρι. Τόσοι αυτόπτες μάρτυρες. Ανταλλαγές πυροβολισμών και καταδιώξεις, ληστείες τραπεζών, και ούτε ένα σκίτσο υπόπτου δεν δημοσιοποιήθηκε! Οι έρευνες για τον εντοπισμό της 17Ν ήταν εξίσου μυστικές με την ίδια την οργάνωση.
Σε αυτό το παιχνίδι η Αριστερή τρομοκρατία εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς. Η 17Ν αλλά και ο ΕΛΑ είχαν λάβει μυθικό χαρακτήρα. Αυτές οι ομάδες μπορούσαν να αναλάβουν δράση κατά στόχων που τυχόν να απειλούσαν το σύστημα. Τα μέλη της τιμωρούσαν παραδειγματικά τα σύμβολα της αστικής τάξης που δεν αντέδρασε την επταετία, και συνεχίζουν μεχρι και σήμερα να πληγώνουν το ηθικό και το γόητρο των σωμάτων ασφαλείας της χώρας που συνομώτησε εναντίων των πολιτικών. Ουσιαστικά το κράτος αλλά κυρίως οι δυνάμεις ασφαλείας φάνηκαν αδύναμες ενάντια στην τρομοκρατία.
Η έκβαση αυτή δρούσε καταλυτικά στην διαμορφώση της αντίληψης της κοινωνίας προς αυτά. Η άκρα-αριστερά όχι μόνο έβγαινε κερδισμένη αλλά δρούσε σε ένα κράτος οπου προστατευόταν με κάθε μέσον το βήμα με το οποιο οι τρομοκράτες διεξήγαγαν και συνεχίζουν να διεξάγουν την ιδεολογική τους προπαγάνδα.
Το κράτος ενίσχυσε επίσης το γόητρο των κύκλων εκείνων που όλοι γνώριζαν ότι κινούνταν και στρατολογούσαν οι τρομοκράτες. Οι κύκλοι τους ήταν γνωστοί διότι σε αυτούς ανήκαν και οι άνθρωποι που συμμετείχαν στον "αντιδικτατορικό αγώνα". Όταν αποκαλύφθηκαν τα μέλη της 17Ν και η συμμετοχή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου οι απόψεις αυτές επιβεβαιώθηκαν. Ένας άνθρωπος γνωστότατος στους πολιτικοκοινωνικούς κύκλους της Αριστεράς. Το ίδιο ίσχυε για μέλη του ΕΛΑ που είχαν στενές σχέσεις με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και που όλοι αυτοί εμφανίστηκαν ως μάρτυρες υπεράσπισης. Οι ίδιοι κύκλοι συνεχίζουν να αποτελούν εκολλαπτήριο τρομοκρατών αλλά ουδεμία κίνηση δεν γίνεται για να ελεγχθούν ή να αναχαιτιστούν.
Ομοίως με τις μουσουλμανικές τρομοκρατικές οργανώσεις που υπήρέτησαν τα σχέδια του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού, έτσι και οι εγχώριες τρομοκρατικές οργανώσεις εξυπηρετούν τα συμφέροντα ενός πολιτικού κατεστημένο που εν ανάγκη κάνει τα αδύνατα δυνατά για να διασφαλίσει τουλάχιστον την έκφραση της πολιτικής της ιδεολογίας (σσ. μάχη ΠΑΣΟΚ κατά αντιτρομοκρατικού νόμου Μητσοτάκη). Την αρρωστημένη ιδεολογία μιας αιματοβαμένης Αριστεράς που κρίνει την αξία της ανθρώπινης ζωής με πολιτικά και μόνο κριτήρια
Φυσικά τα μυνήματα αυτά είναι διάχυτα στα "αριστεροκρατούμενα" ΜΜΕ που αλλιώς αξιολογούν την ζωή ενός αναρχικού και αλλιώς αυτή ενός αστυνομικού.
Βίντεο 1:
Τα κανάλια που προβάλλουν τις αρρωστημένες δηλώσεις κάποιου αυτοαποκαλούμενου αντιεξουσιαστή. Άραγε, ποιο κανάλι θα τολμούσε να βγάλεί ένα τέτοιo άνθρωπο να δηλώσει ότι δεν έχει πρόβλημα με τον θανατο το Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου;
Βίντεο 2:
Ο Διαμαντής Ματζούνης χαροπαλέυει και το δελτίο του ΣΚΑΙ ασχολείται και θλίβεται που τα ΜΑΤ έσπασαν το άβατο των Εξαρχείων και θα διαταράξουν την όμορφη γειτονιά τους!!! Αυτές είναι οι προτεραιότητες. Φυσικά τα αντίθετα ίσχυσαν για τον Γρηγορόπουλο..
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου