Η παγκοσμιοποίηση και ο
πολυπολιτισμός δεν είναι φαινόμενα, ιδέες, θεωρίες ή συστήματα που
γεννήθηκαν κι αναπτύχθηκαν κατ’ αποκλειστικότητα στις σύγχρονες
κοινωνίες. Δεν αποτελούν συστήματα υπέρ ή κατά των οποίων έχουν το
προνόμιο να στρέφονται οι άνθρωποι του εικοστού πρώτου αιώνα.Αυτό που χαρακτηρίζει όμως τη σύγχρονη εποχή, και πρέπει να το προσέξει ιδιαίτερα κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, είναι ότι ενώ κάποιοι εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση, από την άλλη πλευρά είναι υπέρμαχοι των πολυ- πολιτισμικών κοινωνιών.Υποστηρίζουν δηλαδή ότι μπορούν πολλοί λαοί ή έθνη να συνυπάρξουν και να συμβιώνουν αρμονικά, υπερπηδώντας τις φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές ή όποιες άλλες διαφορές τους.
Και τίθεται το ερώτημα, αν αυτοί που υποστηρίζουν τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες μπορούν να θεμελιώσουν τις απόψεις τους ιστορικά, αντλώντας δηλαδή στοιχεία από την ιστορία, τη γέννηση κι άνθηση τέτοιων πολιτισμών.
