Χρήστες OnLine

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Η εθνική επιβίωση είναι υπεράνω ιδεολογιών, ταξικών διαφορών, προσωπικών αδικιών και συμφερόντων


Του Διονύση Χαριτόπουλου
Ένα γεγονός που έχει επιμελώς αποσιωπηθεί είναι ότι στις 16 Νοεμβρίου 1967 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας.

Στα σύνορα του Έβρου η απέναντι όχθη πλημμύρισε με τουρκικά άρματα μάχης, που μάρσαραν νυχθημερόν εκφοβιστικά και πανέτοιμα να περάσουν το ποτάμι. Στη δική μας πλευρά ο αριθμός των αρμάτων ήταν ασήμαντος σε σχέση με των Τούρκων και αρχίσαμε τα «κολ οκοτρωναίικα» τα κάναμε κυκλικές βόλτες μέσα από δάση και χωριά για να φαίνονται περισσότερα. (Εικόνα τρομακτικής ανισότητας, που θα έπρεπε να την έχουν αντικρίσει όσοι με ασυγχώρητη ανευθυνότητα μιλάνε για μείωση των εξοπλισμών.)

Ο ίλαρχος Ν.Μ., διοικητής μιας Ίλης Αναγνωρίσεως, διέθετε στον τομέα ευθύνης του πλάι στο ποτάμι 4 έφεδρους αξιωματικούς και 144 στρατιώτες, συν 2 «βοηθητικούς» που δεν έφεραν όπλο.

Εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έλαβε μια επείγουσα διαταγή από τη Μεραρχία και κάλεσε προσκλητήριο στη μονάδα του. Ανέλυσε στους συγκεντρωμένους την κατάσταση, μίλησε για την τουρκική υπεροπλία και ζήτησε από τους στρατιώτες του 30 εθελοντές να περάσουν την ίδια νύχτα το ποτάμι, με επικεφαλής τον ίδιο και τους 4 έφεδρους αξιωματικούς τους, για δολιοφθορά στα εχθρικά τανκς. Οι πιθανότητες να γυρίσουν ζωντανοί ήταν μηδαμινές, είτε πετύχαινε η αποστολή τους είτε όχι γιΆ αυτό τούς έδωσε είκοσι λεπτά προθεσμία να συζητήσουν μεταξύ τους και να αποφασίσουν μόνοι τους ποιοι θα συμμετείχαν εθελοντικά. Μάλιστα προέτρεψε όσους ήταν παντρεμένοι ή είχαν προστατευόμενα μέλη στην οικογένειά τους να μη συμμετάσχουν στο εγχείρημα.

Στην ουσία ο ίλαρχος Ν.Μ. απάλλαξε τους στρατιώτες του από κάθε όρκο και υποχρέωση και τους έδωσε το δικαίωμα να επιλέξουν οι ίδιοι αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν.

Ο Έβρος ήταν ανέκαθεν για τον στρατό ο κάλαθος των «αχρήστων». Ήταν μία χρόνια πρακτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, στην οποία η δικτατορία είχε προσδώσει διαστάσεις τιμωρίας. Στον Έβρο έστελναν όλους τους παρίες, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα για καλύτερη μετάθεση, τους κοινωνικά απροσάρμοστους και κυρίως τους αντίθετους στο καθεστώς, στους οποίους μάλιστα επιφύλασσε και την ανάλογη περιποίηση.

Αυτή πάνω κάτω ήταν η κοινωνική σύνθεση και της μονάδας του Ν.Μ., που οι οπλίτες της συσκέπτονταν μεταξύ τους για είκοσι λεπτά και συγκεντρώθηκαν πάλι με τον ήχο της σάλπιγγας. Ο ίλαρχος διέταξε οι 30 εθελοντές να κάνουν ένα β ήμα μπροστά για να αποσπαστούν από τους υπόλοιπους. Τότε ένα βήμα μπροστά δεν έκαναν μόνο 30 άντρες, αλλά αυτομάτως και οι 144, μαζί τους και οι 2 «βοηθητικοί».

Αυτά τα παιδιά ήταν απλοί στρατιώτες.

Δεν είχαν την ψυχοτεχνική εκπαίδευση για καταδρομικές επιχειρήσεις ούτε τον απαιτούμενο ειδικό εξοπλισμό και την ανάλογη υποστήριξη, εύλογα θα μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτή την αποστολή θανάτου. Όμως αποφάσισαν να υπερβάλουν εαυτόν, διέγραψαν τις ταλαιπωρίες που τους υπέβαλλε το ανελεύθερο καθεστώς και ήταν έτοιμα να δώσουν τη ζωή τους για την πατρίδα, όπως ακριβώς οι πατέρες τους πολέμησαν τους Ιταλούς υπό τη μεταξική δικτατορία: η αντίθεσή τους στο δικτατορικό καθεστώς δεν επηρέασε σε τίποτα τη φιλοπατρία τους.

Ένιωθαν ως το κύτταρό τους, χωρίς να χρειαστεί να τους το πει κανείς, ότι η εθνική επιβίωση είναι υπεράνω ιδεολογιών, ταξικών διαφορών, προσωπικών αδικιών, συμφερόντων κ.λπ.

Γιατί το κράτος δεν είναι πατρίδα.

Το κράτος είναι απλώς ένα σύστημα διαχείρισης της κοινωνίας που αλλάζει ανάλογα με τα πρόσωπα τα οποία εντελώς πρόσκαιρα και συγκυριακά το στελεχώνουν. Το κράτος πιθανόν να είναι δίκαιο ή άδικο, ικανό ή ανίκανο, αφερέγγυο, αυταρχικό και σπανίως στοργικό να δέρνει τους συνταξιούχους, να μη σέβεται ζώντες και τεθνεώτες, να μεροληπτεί, να ψεύδεται, να εξαπατά, να χρηματίζεται, να τρομοκρατεί.

Η πατρίδα είναι κάτι ακλόνητο, βαθύ και καθοριστικό για τον άνθρωπο.

Η πατρίδα είναι η πανάρχαιη γειτονιά μας στον κόσμο.

Αυτή μας προσδιορίζει και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας. Επειδή είμαστε πρόσωπα, και όχι τυχαία άτομα, υπάρχουμε εν χώρω και χρόνω με δικό μας ήθος και έθος. Άλλωστε η ανθρώπινη ποικιλία τρόπων, αισθημάτων, εμπειριών και έκφρασης συνιστά τη διαφορετικότητα, που είναι ζωή και ευλογία, δίνει μορφή και περιεχόμενο στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

Τελικώς η σύγκρουση τότε με την Τουρκία αποσοβήθηκε με οδυνηρές υποχωρήσεις εκ μέρους μας, μία από αυτές ήταν η επαίσχυντη απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, που άνοιξε το δρόμο για την τουρκική εισβολή στο νησί το 1974.

Και από τότε, χωρίς να γίνει πόλεμος, επί 40 ολόκληρα χρόνια χάνουμε σταθερά ανθρώπους και δικαιώματα.

Ιδίως από το 1996 και μετά έχουμε οδηγηθεί σε μια κατάσταση «φινλανδοποίησης» έναντι της Τουρκίας, η οποία συνεχώς διατυπώνει νέες απειλές και νέες απαιτήσεις: Ίμια, γκρίζες ζώνες, S-300, υφαλοκρηπίδα, Θράκη, casus belli για τα 12 μίλια, αποστρατιωτικοποίηση των νησιών (για να ακολουθήσουν τη μοίρα της Κύπρου), διχοτόμηση του Αιγαίου και ίσως άλλα που δεν τα γνωρίζουμε. Και, επειδή «τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει αν κάτι άλλο δεν υποχωρήσει», εμείς τα τελευταία δέκα χρόνια, άτολμοι και περιδεείς, γλείφουμε για «ελληνοτουρκική φιλία», μεταμφιέζουμε τον τρόμο μας σε «σωφροσύνη» και σκιζόμαστε να εξυπηρετήσουμε τους απέναντι σε ό,τι θέλουν: υποστήριξη στην Ευρώπη, τερατούργημα Ανάν, οικονομικά ανοίγματα και δι άφορα άλλα αναξιοπρεπή, ενώ ο κατάλογος των πεσόντων μας μεγαλώνει ασταμάτητα: Σιαλμάς, Βλαχάκος, Γιαλοψός, Καραθανάσης, Ηλιάκης.

Όμως όλα έχουν ένα όριο.

Η πορεία ενός έθνους δεν καθορίζεται από ευκαιριακά συμφέροντα και ανεπαρκείς ηγεσίες. Περιλαμβάνεται στις θυσίες των νεκρών μας, στο παρόν το δικό μας και στο μέλλον αυτών που έρχονται. Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα μπορεί να τα χάσουμε μόνο μετά από στρατιωτική ήττα, ουδείς από τους κρατούντες νομιμοποιείται να τα παραχωρήσει σε διαπραγματεύσεις.

Όποιος μιλάει για ελευθερία και ανεξαρτησία χωρίς να είναι έτοιμος να ματώσει είναι απατεώνας. Ούτε το δικαστήριο της Χάγης ούτε οποιοσδήποτε άλλος διεθνής οργανισμός μπορεί να αποφανθεί αν επιτρέπεται να αναπνέουμε ακόμη τον αέρα της πατρίδας μας ή αν η Θράκη, η Κύπρος και τα νησιά είναι δικά μας.

Η αλήθεια είναι μία και πανάρχαιη:

Δικό σου είναι μόνο αυτό που μπορείς να προστατεύσεις.

Κοιτάσματα πετρελαίου ίσα με το 75% των αποθεμάτων της Σ.Αραβίας εντόπισαν οι ΗΠΑ στην ελληνική ΑΟΖ!


Αυτή την στιγμή στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου έχει διαμορφωθεί μία συμμαχία που ένα μόλις χρόνο πριν, θα μπορούσε να αποτελέσει σενάριο πολιτικού θρίλερ και μάλιστα ευφάνταστου σεναριογράφου και όχι πραγματικότητα. Αλλά ο εντοπισμός των μεγαλύτερων ενεργειακών αποθεμάτων που έχουν εντοπιστεί στην περιοχή αυτή το έκανε πραγματικότητα: Ένας πολύ ισχυρός πολιτικο-στρατιωτικός άξονας Ελλάδος-Ισραήλ-Κύπρου με τις ευλογίες και την "ομπρέλα" ασφαλείας των ΗΠΑ. Τι συνέβη (πέρα από το γεγονός ότι η Τουρκία πλέον δείχνει να τραβάει τον "δικό της δρόμο", απέναντι από τις ΗΠΑ για πρώτη φορά εδώ και μισό αιώνα);
 Τα αποτελέσματα δύο επίσημων μελετών του USGS που στηρίζονται σε μελέτη στοιχείων από 1000 γεωτρήσεις που έχουν διενεργηθεί στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς επίσης και από σεισμικές καταγραφές σε έκταση 30 χιλιάδων χιλιομέτρων είναι συγκλονιστικά σε ότι αφορά τα ενεργειακά αποθέματα.

Και δεν μιλάμε μόνο για φυσικό αέριο. Μιλάμε για πετρέλαιο, όπου πραγματικά οι αριθμοί που οι ίδιοι οι Αμερικανοί δίνουν στην δημοσιότητα, "ζαλίζουν":
Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι στις συγκεκριμένες περιοχές υπάρχουν στοιχεία και ενδείξεις για την ύπαρξη από 54 έως 170 δισ. βαρελιών! Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης αρκεί να αναφερθεί ότι αυτή τη στιγμή τα εναπομείναντα απολήψιμα αποθέματα της Σαουδικής Αραβίας υπολογίζονται σε 250 δισ. βαρέλια, ενώ η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα στον κόσμο η Βενεζουέλα μετράει 275 δισ. βαρέλια! Δηλαδή στην Ανατολική Μεσόγειο μέχρι στιγμής (προσέξτε το "μεχρι στιγμής") έχουν εντοπιστεί σε πετρέλαιο το 75% των κοιτασμάτων της Σαουδικής Αραβίας! 

Οι δύο μελέτες του USGS αφορούν στις λεκάνες του Λεβαντινίου στην περιοχή στα ανοιχτά του Ισραήλ , ανατολικά και νοτίως της Κύπρου και του ευρέως Δέλτα του Νείλου που εκτείνεται από την Αίγυπτο μέχρι την Κρήτη και νοτιοδυτικά της Κύπρου. Για όσους απορούν γιατί οι ΗΠΑ έστειλαν ολόκληρο στόλο στα ανοιχτά του Σουέζ μέχρι να υπάρξει "soft landing" του Χ.Μουμπάρακ και του καθεστώτος του.

Με τη μέθοδο των Αμερικανών υπάρχουν τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις σε ότι αφορά τα ενεργειακά αποθέματα: Το ελάχιστο, το μέσο και το μέγιστο πιθανό απόθεμα, με συγκεκριμένες πιθανότητες επαλήθευσης.

Για την Ανατολική Μεσόγειο λοιπόν οι δύο μελέτες του USCG λένε ότι:
• Το ελάχιστο απόθεμα, με υψηλότατη πιθανότητα επαλήθευσης της τάξης του 95% υπολογίζεται στα 34 δισ. βαρέλια, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν ακόμη 20 δισ. βαρέλια που έχουν ήδη ανακαλυφθεί. Το «συντηρητικό» σενάριο λοιπόν θεωρεί ότι στις συγκεκριμένες λεκάνες βρίσκονται 54 δισ. βαρέλια
• Το μέσο απόθεμα, με πιθανότητα επαλήθευσης της τάξης του 50% υπολογίζεται στα 70 δισ. βαρέλια, συν τα 20 δισ. που έχουν ήδη εντοπιστεί, 90 δισ. βαρέλια συνολικά.
• Τέλος το μέγιστο απόθεμα, με πιθανότητα επαλήθευσης της τάξης του 5% υπολογίζεται στα 150 δισ. βαρέλια, που μαζί με τα ήδη εντοπισμένα 20 δισ. φτάνει τα 170 δισ. βαρέλια.

Οι μελέτες του USGS έχουν λάβει υπόψη σεισμικές καταγραφές που έχουν γίνει σε μήκος 1500 χιλιομέτρων στη λεγόμενη λεκάνη του Ηροδότου, δηλαδή στη λεκάνη νοτίως και νοτιοανατολικά της Κρήτης, σαφώς εντός της δυνητικής ελληνικής ΑΟΖ ή στα σύνορα με την κυπριακή και την αιγυπτιακή.

Σε όλα αυτά προσθέστε και τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου (50-80 δισ. δολάρια υπολογίζουν οι Κύπριοι τα έσοδα από τα μέχρι στιγμής εντοπισθέντα κοιτάσματα φυσικού αερίου) και θα γίνει άμεσα αντιληπτό γιατί οι ΗΠΑ έχουν δώσει την ευλογία τους στον άξονα Ελλάδος-Ισραήλ-Κύπρου και βέβαια και την εταιρεία που κάνει τις γεωτρήσεις και θα πάρει την μερδία του λέοντος...

Ανεξάρτητα από όλα αυτά, η μοίρα της Ελλάδας μέσα στην επόμενη πενταετία μπορεί να αλλάξει. Ισχυρή και έξυπνη ηγεσία χρειάζεται και σωστά προετοιμασμένες Ένοπλες Δυνάμεις για να μπορέσουν όχι να πολεμήσουν, αλλά να αποτρέψουν αυτούς που έχουν διάθεση να απαγορεύσουν στην χώρα να εκμεταλλευθεί τον πλούτο της...
πηγή