Οι
επιταχυνόμενες εξελίξεις σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο,
κατευθύνουν τις σκέψεις όλο και περισσότερων Ελλήνων σε δράσεις που από
τους κρατούντες χαρακτηρίζονται ως «ακραίες». Ακούγεται
όλο και πιο συχνά μία έκφραση την οποία πριν από δέκα – ή και λιγότερα –
χρόνια, ελάχιστοι θα τολμούσαν να ψελλίσουν: ΕΞΕΓΕΡΣΗ.
Η αυξανόμενη διάθεση για εξέγερση είναι μία πραγματικότητα.
Μία
διάθεση που δεν έχει προκληθεί έντεχνα από δημαγωγούς αλλά από τις
συνθήκες της άθλιας και απειλητικής καθημερινότητας την οποία βιώνουν
όλο και ευρύτερα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό είναι ένα
γεγονός που όχι μόνο δεν μας αφήνει αδιάφορους, αλλά οφείλουμε να το
εξετάσουμε διεξοδικά με τη δέουσα προσοχή και σοβαρότητα, σε
αντιδιαστολή με τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς οιασδήποτε απόχρωσης
οι οποίοι έχουν πλέον χάσει ακόμη και τη δυνατότητα του
αυτοπροσδιορισμού τους.
Αυτό
που αρχίζει να αναζητά ο Ελληνικός λαός, η εξέγερση, δεν είναι παρά μία
μορφή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.
Η Επανάσταση και τα χαρακτηριστικά της είναι λοιπόν η
έννοια που θα μας απασχολήσει.
