Ο
πέμπτος Βενετοτουρκικός πόλεμος για την Κρήτη, που κράτησε είκοσι πέντε
χρόνια (1645-1669), ήταν απ’ τους πιο σκληρούς κι αιματηρούς πολέμους
της ιστορίας και συγκλόνισε το χριστιανικό κόσμο.
Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, οι Μανιάτες, που είχαν
συνάψει συμμαχία με τη Βενετική Πολιτεία, κατάφεραν πολύ σημαντικά
πλήγματα κατά του Τουρκικού στόλου – κουρσεύοντας τα πλοία των Οθωμανών
και διασπώντας τον πολιορκητικό κλοιό στην Κρήτη.
Επιπλέον, στα 1659 έφτασε στις Κιτριές της Μάνης ο ναύαρχος των
Ενετών, Φραγκίσκος Μοροζίνη, με δέκα γαλέρες, στις οποίες επέβαινε
δύναμη πεζικού και ιππικού.
Οι Ενετοί, στον αγώνα τους με τους Τούρκους, υπολόγιζαν στο
Μανιάτικο αντιπερισπασμό! Έτσι, με τη βοήθεια τους οι Μανιάτες
επιχειρούν σχέδιο για την απελευθέρωση της Πελοποννήσου, που όμως
εγκαταλείφθηκε από την αιφνίδια αναχώρηση του Μοροζίνη.
Μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Οθωμανούς στα 1669, ο μεγάλος
βεζίρης Αχμέτ Κιουπρουλή στράφηκε κατά των Μανιατών και με κάθε τρόπο
προσπάθησε να απαλλαγεί από τους επίφοβους αυτούς εχθρούς. Επειδή
γνώριζε πως καταφεύγοντας στη βία δε θα είχε κανένα αποτέλεσμα,
κατέστρωσε το εξής σχέδιο:
