Ρομφαία στα χέρια μου ανεμίσθη»
γράφει ο Παναγιώτης Καρακαϊδός
Πριν 100 χρόνια στις 28 Νοεμβρίου 1912, όταν ο Ελληνικός
Στρατός, οι απόγονοι των Μαραθωνομάχων, Μακεδόνων, Κολοκοτρωνέων και τόσων άλλων
εθνικών αγωνιστών, εμάχετο για την ολοκληρωτική αποτίναξη του τουρκικού ζυγού
στο Μπιζάνι, τότε ακριβώς η ελληνική ιστορία ελάμπρυνε τις σελίδες της με ένα νέο
Κυναίγυρο, ένα νέο Λεωνίδα. Τον Λορέντζο Μαβίλη.
Ο Ελληνικός Στρατός μάχεται απεγνωσμένα αντιμετωπίζοντας τις
τουρκικές ορδές που μάχονται με σθένος. Ο Λορέντζος Μαβίλης ο Ιθακήσιος Ποιητής
, δημοσιογράφος και εκπρόσωπος της Κέρκυρας στην Ελληνική βουλή, του Ελ.Βενιζέλου
έφεδρος Λοχαγός μαζί με τον φιλέλληνα Γαριβάλδη και τον Ζακυνθινό ευπατρίδη Αλέξανδρο
Ρώμα και πολλούς εθελοντές εδημιούργησαν σώμα στρατιωτικών, τους «ερυθροχίτωνες»
και ήρθαν σε βοήθεια προς τον Ελληνικό Στρατό κάνοντας ανταρτοπόλεμο. Μια αντάρτικη
ομάδα με ηγέτες τους Μαβίλη Ρώμα και Γαριβάλδη έπιασε ένα ύψωμα που δεσπόζει
των Ιωαννίνων, τον Δρύσκο και με συνεχή δράση δημιουργούν μεγάλες απώλειες
στους Τούρκους.
Μάχονται σα λιοντάρια Αναδεικνύονται ικανότατοι σε αυτή την
μορφή του πολέμου και χάρις σ αυτούς ο
Ελληνικός Στρατός κατάφερε να απωθήσει τους Τούρκους και να απελευθερώσει ένα ακόμη
αλύτρωτο κομμάτι της Ελληνικής γης την Ήπειρο. Στιγμές αθάνατου ηρωικού μεγαλείου
για την Ελλάδα και τα παιδιά της .
Κι ανάμεσά τους πρώτος ο Λ. Μαβίλης για τον
οποίο έγραφε ο Τ. Παπαγιαννόπουλος στην «ΕΣΤΙΑ» έφυγε από την βουλή για να
συναντήσει τον θάνατο.
Σε κάθε μάχη κι ένα τραύμα. Τέλος στις 28 Νοεμβρίου του 1912
άφησε την τελευταία του πνοή στις κορυφές του Δρύσκου .Πολεμώντας σαν λιοντάρι
ακολουθούσε την ελληνική σημαία βαδίζοντας κατά των αιωνίων εχθρών τους Έθνους.
Ξαφνικά δέχεται θανάσιμο βλήμα .Πίπτει ! Ο Ρώμας του σφίγγει το χέρι τραυματισμένος
και αυτός και του λέει:
 |
| Ο Λ. Μαβίλης νεκρός |
«Αγαθή η μοίρα σου λοχαγέ Μαβίλη»
Ο ήρωας του Δρύσκου όμως δεν ησυχάζει Γνωρίζει
ότι ο θάνατος είναι σιμά.Γυρίζει και λέει στον Ρώμα :
«Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα είχα την μεγάλη αυτή τιμή να
πεθάνω για την Ελλάδα»
Ο Τιτάν αυτός της εθνικής μας ιστορίας σηκώνεται .Ορθώνει
το ανάστημα του αγέρωχα. Το αίμα στάζει από το τραύμα, ατενίζει την κυανόλευκο,
την Σημαία μας, τα ιδανικά του έθνους και της φυλής μας, την χαιρετά και πίπτει
νεκρός μέσα σε καταιγισμό βλημάτων. Το Ελληνικό μεγαλείο είχε κάνει το θαύμα
του. Το Πάνθεον των Αθανάτων έγραψε την ημέρα εκείνη : ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ
Ένας ακόμα εθνικιστής στον αγώνα για την τιμή, την δόξα και
την Ελευθερία της Ελληνικής γης. Ποιος Έλληνας δεν συγκινείται στο άκουσμα μιας
τέτοιας θυσίας;
Ποια ελληνική ψυχή δεν πάλλεται από εθνική υπερηφάνεια όταν έχει
να επιδείξει τέτοιους προγόνους ; Ποιο κράτος, ποιά φυλή, ποιο έθνος δεν υποκλίνεται
σε ανθρώπους όπως ο Λορέντζος Μαβίλης;
Αθάνατο ελληνικό Μεγαλείο είναι αδύνατο όσο κι αν προσπάθησαν
να σε εξαφανίζουν ( 40-44 46-49 ) η μοίρα σου είναι πάντα ένας ΦΟΙΝΙΚΑΣ.
Μέσα από τις στάχτες πάντα θα ξεπετάγονται Μαβίληδες ( όπως
στο έπος του ΄40 και στον συμμοριτοπόλεμο )και θα μας οδηγούν.
Γιατί η πίστη τους στα ιδανικά της φυλής και του Έθνους δεν
προέρχεται από ξένα πρότυπα αλλά από το αίμα και τους αγώνες των προγόνων .Έτσι
και σήμερα που ο Μαρξισμός με το νεοταξικό του προσωπείο και οι παραφυάδες του
προσπαθούν αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές Ελλήνων Εθνικιστών να τις παραμερίσουν
γιορτάζοντας την Πόρτα του Πολυτεχνείου πρέπει να γνωρίζουν καλά ότι πάντα θα
βρίσκονται Μαβίληδες ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ώστε
βαδίζοντας με την κυανόλευκο να αποτρέψουν το Εθνικό κατρακύλισμα όταν χρειαστεί.
Ο Μαβίλης συνόδευε πάντα την Σημαία και χαιρετώντας την έπεσε .Αυτό μας θυμίζει
ένα γεγονός στην Κομμουνιστική Ρωσία στο ΒΠΠ όταν το δολοφονικό κτήνος που λεγόταν
Στάλιν για να αναπτερώσει το φρόνημα των στρατιωτών του εξέβαλε στην μάχη τα λάβαρα
και τις σημαίες της Αγίας Ρωσικής Αυτοκρατορίας των Τσάρων και όχι το σφυροδρέπανο.
Η Δύναμις του εθνικού συμβόλου της Σημαίας είναι η μόνη που
μπορεί να αναδημιουργεί Έλληνες σαν τον Μαβίλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου