Ο Μαίανδρος ως σύμβολο της Αρχαίας Ελλάδος και της αιώνιας ζωής

Το αρχαιότερο ελληνικό σύμβολο ο Μαίανδρος αποτελεί σύμβολο Νίκης και Ενότητας, σύμβολο του Άπειρου και της Αιώνιας Ζωής, αλλά και της αέναης πορείας μας μέσα στον κόσμο.
Εμπνευσμένος, κατά την άποψη κάποιων ακαδημαϊκών, από τις πολυάριθμες στροφές του ποταμού Μαιάνδρου, ο οποίος έχει συνολικό μήκος πάνω από 500 χιλιόμετρα, θα αποτελέσει ένα από τα ιστορικότερα σύμβολα του Ελληνικού Κόσμου και θα ονομαστεί και Ελληνικό Κλειδί, καθώς δηλώνει την ελληνική καταγωγή όλων των πραγμάτων που τον φέρουν πάνω τους!

Μπορεί σαν σύμβολο να χρησιμοποιήθηκε κυρίως στην διακόσμηση, ουσιαστικά όμως είναι σφραγίδα Ελληνική, καθώς τα περισσότερα αρχαία ελληνικά αντικείμενα φέρουν το σχέδιο του Μαιάνδρου. Σαν σχήμα δεν θα λείψει ούτε και από την Ακρόπολη. Μπορεί να είναι γέννημα των προϊστορικών χρόνων, ωστόσο θα αναγεννηθεί και θα πάρει την κύρια, αλλά όχι και μοναδική μορφή του κατά τους Γεωμετρικούς Χρόνους.

Σύμβολο όλων των Ελλήνων ο Μαίανδρος, καθώς θα χρησιμοποιηθεί σε αγγεία, ναούς, μνημεία, γλυπτά, αντικείμενα, πολεμικά όπλα και πανοπλίες, ενδύματα σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ελληνικού Κόσμου. Το ίδιο σχήμα υπάρχει και στην περίφημη ασπίδα του Φιλίππου του Β’. Μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εμφανίζεται και στον Βυζαντινό Πολιτισμό. Αποτελεί λοιπόν ο Μαίανδρος ένα από τα κορυφαία Ελληνικά σύμβολα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε στις σπουδαιότερες περιόδους της ελληνικής ιστορίας!

Η αίσθηση του άπειρου, του ατελείωτου αφ΄ ενός, αλλά και της ακρίβειας και ολοκλήρωσης αφ΄ ετέρου, χαρακτηρίζουν τον ελληνικό πολιτισμό. Ήδη από την κλασσική αρχαιότητα ο μαίανδρος εκπροσώπησε την εικαστική έκφραση της πεμπτουσίας της αρχαίας ελληνικής σκέψης – αρμονική ταύτιση των αντιθέτων στον ανώτερο δυνατό βαθμό.

Στην αρχαιότητα το σύμβολα αυτό απεικόνιζε την ατελείωτη ροή του χρόνου και το ολοκληρώσιμο των επαναλαμβανόμενων χρονικών κύκλων. Το νερό ως πηγή ζωής (εκ του ποταμού Μαιάνδρου, σημερινή τουρκική ονομασία Menderes) και ο αναπόφευκτος μαρασμός, ο θάνατος, που ταυτόχρονα αποτελεί και γέννημα μίας καινούριας αρχής.

H εποποιία του Εθνικού Στρατού στο Γράμμο και στο Βίτσι

Φέτος συμπληρώνονται 68 χρόνια από τη νίκη του Ελληνικού Εθνικού Στρατού επί των κομμουνιστο-συμμοριτών στα πεδία των μαχών στο Γράμμο και στο Βίτσι. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τιμούμε τη μνήμη των πεσόντων ηρώων του Ελληνικού Στρατού στις μάχες του 1949.

Το ιστορικό της εποποιίας του Εθνικού Στρατού
Η μάχη στο Γράμμο και το Βίτσι σήμανε (ευτυχώς νικητήρια για τον Εθνικό Στρατό) το τέλος μιας μαύρης σελίδας της Ελληνικής μας Ιστορίας τον Συμμοριτοπόλεμο. Έναν πόλεμο για τον οποίον τα σχολικά βιβλία δεν γράφουν τίποτε ή σχεδόν τίποτε. Στο βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου, το αφιέρωμα είναι δισέλιδο και μάλιστα με φωτογραφία του Νίκου Ζαχαριάδη, οπότε καταλαβαίνετε για τι αφιέρωμα μιλάμε. Κατά τα άλλα, στο μόνο που συμφωνούμε με αυτά τα γελοία βιβλία είναι ότι ο Συμμοριτοπόλεμος ήταν πράγματι μια κατάμαυρη σελίδα της Ιστορίας μας από την άποψη ότι Έλληνας σκότωνε Έλληνα. Ήταν έτσι όμως σε όλες τις περιπτώσεις;

Οι αντάρτες που αποτελούσαν τον Δ.Σ.Ε. ήταν όλοι Έλληνες; Ή μήπως είχαν εξωτερική βοήθεια από τα Κομμουνιστικά Κράτη τα οποία επεδίωξαν και στήριξαν τον πόλεμο αυτό; Εμφύλιος σημαίνει πόλεμος μεταξύ ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλή, στην περίπτωση του 1946-1949 με το μέρος των εν Ελλάδι Κομμουνιστών ήταν όλοι οι Κομμουνιστές των Βαλκανίων (Αλβανοί, Σλάβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Ρώσοι κτλ) συν το ότι οι εν Ελλάδι Κομμουνιστές ήταν κατά 3/4 Εβραίοι.
Ενδεικτικά αναφέρουμε απόσπασμα από το βιβλίο Ιστορίας της 6ης Δημοτικού του 1962: «Ο  κατά  των  συμμοριτών  εθνικός αγών.Μετά την συντριβήν των κατά το Δεκεμβριανόν κίνημα, οι  κομμουνισταί εκαιροφυλάκτουν διά τον «τρίτον γύρον», όπως έλεγον. Προς τον σκοπόν αυτόν ωργανώθησαν εις τας χώρας του Παραπετάσματος (Αλβανίαν, Γιουγκοσλαβίαν, Βουλγαρίαν). Εκεί είχον  τας βάσεις ανεφοδιασμού των και περιθάλψεως τραυματιών, εκπαιδεύσεως δολιοφθορέων κλπ. Δι' αυτό ο  κατά των συμμοριτών αγών έπαυσε  να  έχη  την  τοπικήνσημασίαν  του  Δεκεμβριανού κινήματος.  Ήτο πλέον εθνικός αγών κατά του σλαυισμού».

Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης: Αθάνατος!

Ημέρα Τρίτη, 23 Μαΐου του έτους 2006. Στις 12.06 το μεσημέρι, δύο μαχητικά F16C block 52+ της 115 Π.Μ. στη Σούδα, λαμβάνουν διαταγή από το Εθνικό Κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων  να απογειωθούν και να κατευθυνθούν στην περιοχή της Καρπάθου, προς αναγνώριση τουρκικού σχηματισμού αεροσκαφών. 

Την ώρα κατά την οποία απογειώνονται τα δύο αεροσκάφη της Πολεμικής μας Αεροπορίας, με Νο1 τον Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη και Νο2 τον Υποσμηναγό Πρόδρομο Κολτσίκογλου, ο τουρκικός σχηματισμός βρίσκεται 40 ναυτικά μίλια βόρεια-βορειοανατολικά της Ρόδου, εντός του FIR Αθηνών.

Στις 12.37, τα ελληνικά μαχητικά αποκτούν οπτική επαφή με τον εχθρό. Ο τουρκικός σχηματισμός αεροσκαφών, αποτελείται από:
• Ένα αεροσκάφος τακτικής αναγνώρισης RF-4E Phantom II της 113 Μοίρας “Isik” (“Φως”) που εδρεύει στην 1η Βάση Αεριωθουμένων (1st AJU) στο Εσκισεχίρ
• Δύο μαχητικά F16C της 192 Μοίρας με κωδικό κλήσης “Kaplan” (“Τίγρης”) της 9ης Βάσης Αεριωθουμένων (9th AJU) που εδρεύει στην αεροπορική βάση Μπαλικεσίρ.

Ο τουρκικός σχηματισμός είχε απογειωθεί από το αεροδρόμιο Νταλαμάν, κοντά στην Αλικαρνασσό. Τα ραντάρ της Κρήτης είχαν από την προηγούμενη εντοπίσει τη μεταστάθμευση των συγκεκριμένων τουρκικών αεροσκαφών στην αεροπορική βάση απέναντι από τη Ρόδο. Σκοπός της συγκεκριμένης αποστολής, ήταν η αεροφωτογράφηση της ανατολικής Κρήτης, όπου και είναι αναπτυγμένο το αντιαεροπορικό σύστημα S300 PMU1.