H εποποιία του Εθνικού Στρατού στο Γράμμο και στο Βίτσι

Φέτος συμπληρώνονται 66 χρόνια από τη νίκη του Ελληνικού Εθνικού Στρατού επί των κομμουνιστο-συμμοριτών στα πεδία των μαχών στο Γράμμο και στο Βίτσι. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τιμούμε τη μνήμη των πεσόντων ηρώων του Ελληνικού Στρατού στις μάχες του 1949.

Το ιστορικό της εποποιίας του Εθνικού Στρατού
Η μάχη στο Γράμμο και το Βίτσι σήμανε (ευτυχώς νικητήρια για τον Εθνικό Στρατό) το τέλος μιας μαύρης σελίδας της Ελληνικής μας Ιστορίας τον Συμμοριτοπόλεμο.

Έναν πόλεμο για τον οποίον τα σχολικά βιβλία δεν γράφουν τίποτε ή σχεδόν τίποτε. Στο βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου, το αφιέρωμα είναι δισέλιδο και μάλιστα με φωτογραφία του Νίκου Ζαχαριάδη, οπότε καταλαβαίνετε για τι αφιέρωμα μιλάμε. Κατά τα άλλα, στο μόνο που συμφωνούμε με αυτά τα γελοία βιβλία είναι ότι ο Συμμοριτοπόλεμος ήταν πράγματι μια κατάμαυρη σελίδα της Ιστορίας μας από την άποψη ότι Έλληνας σκότωνε Έλληνα. Ήταν έτσι όμως σε όλες τις περιπτώσεις;

Οι αντάρτες που αποτελούσαν τον Δ.Σ.Ε. ήταν όλοι Έλληνες; Ή μήπως είχαν εξωτερική βοήθεια από τα Κομμουνιστικά Κράτη τα οποία επεδίωξαν και στήριξαν τον πόλεμο αυτό; Εμφύλιος σημαίνει πόλεμος μεταξύ ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλή, στην περίπτωση του 1946-1949 με το μέρος των εν Ελλάδι Κομμουνιστών ήταν όλοι οι Κομμουνιστές των Βαλκανίων (Αλβανοί, Σλάβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Ρώσοι κτλ) συν το ότι οι εν Ελλάδι Κομμουνιστές ήταν κατά 3/4 Εβραίοι.

Ενδεικτικά αναφέρουμε απόσπασμα από το βιβλίο Ιστορίας της 6ης Δημοτικού του 1962: «Ο  κατά  των  συμμοριτών  εθνικός αγών.Μετά την συντριβήν των κατά το Δεκεμβριανόν κίνημα, οι  κομμουνισταί εκαιροφυλάκτουν διά τον «τρίτον γύρον», όπως έλεγον. Προς τον σκοπόν αυτόν ωργανώθησαν εις τας χώρας του Παραπετάσματος (Αλβανίαν, Γιουγκοσλαβίαν, Βουλγαρίαν). Εκεί είχον  τας βάσεις ανεφοδιασμού των και περιθάλψεως τραυματιών, εκπαιδεύσεως δολιοφθορέων κλπ. Δι' αυτό ο  κατά των συμμοριτών αγών έπαυσε  να  έχη  την  τοπικήνσημασίαν  του  Δεκεμβριανού κινήματος.  Ήτο πλέον εθνικός αγών κατά του σλαυισμού».

Το ελληνικό έθνος ήταν ήδη ελεύθερο από το 1821 και επιβεβαίωσε την ελεύθερη ύπαρξη του με την εποποιία του '40.  Έπρεπε όμως να αγωνιστεί και πάλι στο Γράμμο και στο Βίτσι, αυτή τη φορά κατά της κόκκινης λαίλαπας, που απειλούσε την ελευθερία και την ύπαρξη του. Και αγωνίστηκε σκληρά. Έμελλε να νιώσει πάλι η Ελληνική οικογένεια την φρίκη του παιδομαζώματος αυτή την φορά όχι από τον τούρκο αλλά από «έλληνες» αν μπορούν να θεωρηθούν Έλληνες οι συμμορίτες που το εύρος των φρικαλεοτήτων που διέπραξαν δεν διαφέρουν και πολύ από αυτά των τούρκων. Έγραψε τη νέα του εποποιία με το φτερό της ψυχής του και το αίμα της καρδιάς του. Όρθωσε για άλλη μια φορά το ανάστημα του, και η αιώνια Ελλάς, ξαναχάραξε την πορεία της επάνω στα ιερά ίχνη του Λεωνίδα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Διακήρυξε παγκόσμια την επιθυμία της να ζήσει ελεύθερα. Ας προσπαθήσουμε όμως να δούμε πώς ξεκίνησε αυτή η  διαμάχη που κατέληξε στο περίφημο Γράμμο - Βίτσι. Καταρχήν ως «επίσημη» έναρξη του Συμμοριτοπολέμου ή 3ου Γύρου, όπως τον αποκαλούσαν οι Κομμουνιστές, θεωρείται η επίθεση την νύχτα της 31ης Μαρτίου 1946, παραμονή των εκλογών, κατά του σταθμού Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο Ολύμπου, στην Κατερίνη.

Ο 1ος Γύρος θεωρείται η περίοδος της Κατοχής και ο 2ος Γύρος τα Δεκεμβριανά του 1944. Φέτος τον Αύγουστο λοιπόν συμπληρώνονται  64 χρόνια από το τέλος των αντιανταρτικών επιχειρήσεων. Η επιχείρηση των εθνικών δυνάμεων με την κωδική ονομασία ΠΥΡΣΟΣ διεξήχθη καθ' όλο τον μήνα Αύγουστο σε τρεις διαδοχικές φάσεις με αποτέλεσμα την οριστική συντριβή των κομμουνιστών και το τέλος της αιματοβαμμένης σύγκρουσης η οποία τόσα δεινά είχε επιφέρει στην, ήδη καθημαγμένη από την κατοχή, χώρα.

Τον Αύγουστο του 1949 ο αυτοαποκαλούμενος Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) είχε περιέλθει σε δεινή θέση. Σε στρατιωτικό επίπεδο, μετά από απανωτές αποτυχίες είχε περιοριστεί στο λεγόμενο «Κράτος του Γράμμου» και έπασχε πολύ σοβαρά στον τομέα του ανεφοδιασμού και των εφεδρειών. Σε πολιτικό επίπεδο η επιλογή του ΚΚΕ, κατόπιν πίεσης της Μόσχας, να λάβει θέση υπέρ της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη διαμάχη της πρώτης με τον Γιουγκοσλάβο ηγέτη Τίτο αποδείχθηκε καταστροφική. Γιατί; Γιατί στις 11 Ιουλίου 1949 το Βελιγράδι αποφάσισε το κλείσιμο των συνόρων του με τη χώρα μας. Αυτό πρακτικά απέκοπτε τον ΔΣΕ από τις βάσεις ανεφοδιασμού του και του στερούσε τα στρατόπεδα εκπαίδευσης που είχε ιδρύσει στο γιουγκοσλαβικό έδαφος. Εκτός όμως του θέματος που προέκυψε με το «αδελφό» γιουγκοσλαβικό κομμουνιστικό κόμμα, την ίδια εποχή ο ΔΣΕ αντιμετώπιζε και άλλα σημαντικά προβλήματα.

Η επιμονή της κομμουνιστικής ηγεσίας να μετατρέψει τις ανταρτικές ομάδες σε τακτικό «λαϊκό» στρατό στέφθηκε από πλήρη αποτυχία. Οι μεγάλες μονάδες που προέκυψαν δεν είχαν το πλεονέκτημα της ευελιξίας, της ευκαμψίας και της ταχείας κίνησης (που είναι χαρακτηριστικά των αντάρτικων σχηματισμών). Επιπλέον η απόφαση για διατήρηση βάσεων (Βίτσι-Γράμμος) καθήλωσε τις μονάδες αυτές σε μια στατική άμυνα. Ως αποτέλεσμα ο ΔΣΕ αναλώθηκε σε μάχες  με πολύ μεγάλες φθορές προσωπικού και υλικού. Το ζήτημα επίσης της αναπλήρωσης του προσωπικού που χανόταν ήταν ιδιαίτερα οξυμένο για τον ΔΣΕ. Στο γεγονός αυτό είχαν συντελέσει αποφασιστικά τόσο η τακτική των «σαρωμάτων» που εφάρμοζε ο Εθνικός Στρατός, όσο και η εγκατάλειψη της υπαίθρου από τους κατοίκους της.

 Ο ΕΣ με την προαναφερθείσα τακτική των διαδοχικών «σαρωμάτων» είχε καταφέρει αρχίζοντας από την Πελοπόννησο και κατευθυνόμενος προς τη Στερεά Ελλάδα-Θεσσαλία και στη συνέχεια Μακεδονία να εξαφανίσει ουσιαστικά κάθε παρουσία του ΔΣΕ σε αυτές τις περιοχές, αφήνοντας μόνο ολιγομελείς ομάδες καταπονημένων ανταρτών οι οποίες εξουδετερώνονταν πλήρως από τις μονάδες της Εθνοφυλακής, των ΜΑΥ (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου) και της Χωροφυλακής. Επίσης, λόγω του πολέμου η ύπαιθρος είχε εγκαταλειφθεί από τον πληθυσμό, στερώντας με αυτό τον τρόπο τον ΔΣΕ από μια  σημαντική πηγή στρατολόγησης. Επιπλέον εκατοντάδες αντάρτες λιποτακτούσαν ή παραδίδονταν αυτοβούλως σε μονάδες του ΕΣ απογοητευμένοι από την εξέλιξη του πολέμου και προδομένοι από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις της ηγεσίας τους περί «οριστικής συντριβής του μοναρχοφασισμού».

Για να αντιμετωπίσει τη δυσμενή αυτή κατάσταση ο ΔΣΕ ενέτεινε την ήδη υπάρχουσα από το ΄46 βίαιη στρατολόγηση από περιοχές που ακόμα ο ίδιος έλεγχε, με τα όποια επακόλουθα μπορούσε να έχει μια τέτοια τακτική στο ηθικό και στο αξιόμαχο των τμημάτων, καθώς και η χρησιμοποίηση σε σημαντικό αριθμό γυναικών σε μάχιμα τμήματα για την κάλυψη των κενών. Ήδη από τον Νοέμβριο του ΄48 ο επικεφαλής του ΔΣΕ Μάρκος Βαφειάδης ομολογούσε «Από τα μέσα του 1947 η στρατολόγηση του ΔΣΕ είχε πάρει σχεδόν ολότελα βίαιο χαρακτήρα. Η εθελοντική κατάταξη δεν έφτανε ούτε το 10%.». Μοναδικός σύμμαχος του ΔΣΕ εκείνες τις δύσκολες ώρες ήταν οι ομάδες των σλαβόφωνων ανταρτών. Επρόκειτο για πρώην βουλγαρίζοντες και νυν αναβαπτισμένους «Μακεδόνες» αυτονομιστές.

Η προσπάθεια κατατρομοκράτησης των ελληνικών πληθυσμών της δυτικής Μακεδονίας θύμιζε στους βετεράνους του Μακεδονικού Αγώνα ανάλογες ενέργειες των κομιτατζήδων. Επιπλέον ο ΔΣΕ είχε μεγάλο πρόβλημα όσον αφορούσε τον τακτικό εφοδιασμό  του. Τα Γιουγκοσλαβικά σύνορα ήταν «κλειστά», η ύπαιθρος στην υπόλοιπη Ελλάδα δεν μπορούσε να ελεγχθεί, και η επικοινωνία με τα μεγάλα αστικά κέντρα ήταν δυσχερής έως και ανέφικτη σε ορισμένες περιοχές.

Από την άλλη πλευρά η κατάσταση ήταν ευοίωνη. Τον Ιανουάριο του 1949 ο Θεμιστοκλής Σοφούλης ανέλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αποτελούμενης από μέλη από όλες τις μη αριστερές πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Πρώτη ενέργεια της κυβέρνησης ήταν η επιλογή του στρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου για τη θέση του αρχιστρατήγου του ΕΣ, με ευρύτατες δικαιοδοσίες. Ο Παπάγος επέβαλλε αυστηρότατη πειθαρχία στο στράτευμα και ιδιαίτερα στους διοικητές των μεγάλων σχηματισμών. Παράλληλα εμφύσησε ένα νέο επιθετικό πνεύμα και εφάρμοσε ευρέως την αρχή της συγκέντρωσης των δυνάμεων. Αποφασίστηκε η διάλυση του Συμβουλίου Εθνικής Αμύνης στο οποίο συμμετείχαν, με δικαίωμα ψήφου, αρχικά οι Βρετανοί και στη συνέχεια οι Αμερικανοί.

Έτσι ο Παπάγος, σε στρατιωτικά θέματα δεν έδινε λογαριασμό ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στους Αμερικανούς οι οποίοι περιορίστηκαν στον συμβουλευτικό τους ρόλο. Ο Εθνικός Στρατός είχε αρχίσει να παραλαμβάνει άφθονο σύγχρονο πολεμικό υλικό, καθώς και κάθε είδους εφόδια, και το ένοπλο προσωπικό είχε αρχίσει να εκπαιδεύεται εντατικά στη χρήση τους. Ακόμα η ευρεία στρατολογία που είχε εφαρμοστεί πέτυχε κατά την κρίσιμη χρονική στιγμή της τελικής προσπάθειας, να υπάρχουν  περίπου 150.000 άνδρες υπό τα όπλα. Πέρα όμως από τους αριθμούς οι στρατιώτες του ΕΣ διακρίνονταν για την ποιότητά τους. Σήμερα η αριστερή ρητορεία έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο πλέγμα μύθου γύρω από αυτό το θέμα ώστε να πιστεύει κανείς ότι οι άνδρες του ΕΣ στρατολογούντο σχεδόν βίαια, οδηγούντο στη μάχη υπό την απειλή των όπλων αγροίκων υπαξιωματικών και φανατισμένων αξιωματικών, λιποτακτούσαν με την πρώτη ευκαιρία και όταν βρίσκονταν απέναντι από τους «συντρόφους» αστοχούσαν επίτηδες. Τώρα πώς ένας τέτοιος στρατός νίκησε είναι απορίας άξιον!  

Οι άνδρες του Εθνικού Στρατού ήταν άριστα εκπαιδευμένοι, με υψηλότατο ηθικό και πλήρη επίγνωση της αποστολής τους. Στην πλειοψηφία τους προέρχονταν από αγροτικές περιοχές. Αυτό αφενός μεν τους καθιστούσε σκληροτράχηλους, αφετέρου διψασμένους για εκδίκηση καθώς οι περιοχές των περισσοτέρων είχαν αποτελέσει στόχους επιδρομών ανταρτικών ομάδων. Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του ΕΣ σε Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία και σε άλλες περιοχές της χώρας, ήταν φανερό πως τα πράγματα όδευαν προς την τελική σύγκρουση. Ο ΕΣ είχε καταφέρει να απαγκιστρώσει ισχυρές δυνάμεις από τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο και να τις στρέψει προς τον Γράμμο και το Βίτσι, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένος ο κύριος όγκος των ανταρτικών δυνάμεων. Εκεί βρίσκονταν οι έδρες της «κυβέρνησης» των ανταρτών, του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, καθώς και του ΚΚΕ.

Σχέδιο επιχειρήσεων "Πυρσός"
Το σχέδιο των επιχειρήσεων του ΕΣ είχε την κωδική ονομασία «Πυρσός». Προβλεπόταν να διεξαχθεί σε τρεις φάσεις. «Πυρσός Α΄» (2-8 Αυγούστου): Στη φάση αυτή προβλέπονταν παραπλανητικές επιθέσεις στον Γράμμο, με σκοπό να δημιουργηθεί η αίσθηση στον ΔΣΕ ότι εκεί θα εκδηλωνόταν η κύρια επίθεση του αντιπάλου και να καθηλωθούν οι δυνάμεις του. «Πυρσός Β΄» (10-16 Αυγούστου): Η φάση αυτή του σχεδίου προέβλεπε ότι η κύρια ενέργεια του ΕΣ, μετά την εφαρμογή του «Πυρσός Α΄», θα εξελισσόταν στην περιοχή του Βίτσι με σκοπό την κατάληψή της και την εξόντωση των ανταρτών. «Πυρσός Γ΄» (24-30 Αυγούστου): Η φάση αυτή προέβλεπε αποφασιστική ενέργεια στην περιοχή του Γράμμου, με σκοπό την κατάληψή της και την εξολόθρευση των ανταρτικών δυνάμεων, καθώς και απόφραξη των αλβανικών συνόρων, για να μην υπάρχει καμία διέξοδος στις δυνάμεις του ΔΣΕ. Μετά το πέρας αυτών των δύο πρώτων φάσεων της επιχείρησης «Πυρσός» όλα ήταν έτοιμα για τη διεξαγωγή της τρίτης και τελευταίας φάσης, με την οποία πιστευόταν ότι θα δινόταν το τελειωτικό χτύπημα κατά του ΔΣΕ. Το σχέδιο επιχειρήσεων του ΓΕΣ προέβλεπε ότι σε πρώτο χρόνο έπρεπε να καταληφθεί ο βόρειος Γράμμος, με παράλληλη παρενόχληση του ΔΣΕ στον νότιο Γράμμο, ενώ θα απαγορευόταν η διαφυγή των ανταρτών νοτίως του Σαρανταπόρου προς την περιοχή της νότιας Πίνδου.

Σε δεύτερο χρόνο οι δυνάμεις του ΕΣ θα εξασφάλιζαν την κατοχή του βόρειου Γράμμου, μέχρις ότου ολοκληρωθεί η εκκαθάριση της νότιας περιοχής του ορεινού όγκου. Σε τρίτο χρόνο ο ΕΣ έπρεπε να εξασφαλίσει το σύνολο του Γράμμου, να αποκαταστήσει την ακεραιότητα του εθνικού εδάφους και να προβεί στη συστηματική εκκαθάριση του δασωμένου και δυσπρόσιτου ορεινού όγκου του Γράμμου από υπολείμματα ανταρτικών δυνάμεων.

Η ηγεσία του ΓΕΣ πίστευε -σωστά όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια- ότι με αυτό το σχέδιο θα έσπαγε η διάταξη των ανταρτικών δυνάμεων στο κέντρο, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να εξαναγκαστούν να εμπλακούν σε μάχες φθοράς και να συγκεντρώσουν εκεί το σύνολο των εφεδρειών τους, γεγονός που θα επέτρεπε την αποτελεσματικότερη δράση του  πυροβολικού. Από πλευράς ΔΣΕ, έτσι όπως είχε εξελιχθεί η κατάσταση,  «νίκη» θα ήταν η απόκρουση των δυνάμεων του ΕΣ και η πρόκληση μεγάλων απωλειών σε αυτόν, ώστε στο τέλος να αναγκαστεί η ηγεσία του-ακριβώς λόγω των μεγάλων απωλειών-να διατάξει τη διακοπή των επιχειρήσεων. Μια τέτοια εξέλιξη θα επέτρεπε στον ΔΣΕ και κατ' επέκταση στο ΚΚΕ να διατηρήσει τις θέσεις του στην περιοχή, ευελπιστώντας για κάτι καλύτερο στο μέλλον, που δεν θα ήταν άλλο από τη διεθνή αναγνώριση της ανεξαρτησίας της περιοχής από τη Σοβιετική Ένωση και τις υπόλοιπες κομμουνιστικές χώρες. Το πόσο ουτοπική ήταν η επίτευξη αυτών των στόχων είναι πασιφανές.

Οι προοπτικές για τον καταπονημένο ΔΣΕ διαγράφονταν ζοφερές. Αυτό δεν απέτρεψε τον Ζαχαριάδη από το ακόλουθο διάγγελμα: «Ο εχθρός συγκεντρώνεται στον Γράμμο για μια αποφασιστική αναμέτρηση. Στον Γράμμο έχουμε όλες τις δυνατότητες να καταφέρουμε το θανάσιμο πλήγμα στον εχθρό. Έχουμε αρκετές δυνάμεις και μέσα. Πιο πλεονεκτικό έδαφος. Στον Γράμμο απέτυχε πάλι ο μοναρχοφασισμός. Στον Γράμμο φέτος του καταφέραμε σοβαρό πλήγμα. Στον Γράμμο από τις 2 μέχρι τις 8 Αυγούστου έσπασε τα μούτρα του. Έχουμε και την πείρα του Βίτσι και το σοβαρό μάτωμα που προκαλέσαμε στον εχθρό στο Βίτσι. Εδώ μπορούμε και πρέπει να θάψουμε τον μοναρχοφασισμό». Ξεχνούσε ο «σύντροφος»  ότι σε αυτές τις κορυφές ο Ελληνικός Στρατός έγραψε ένδοξη ιστορία κατά το έπος του ΄40.

Από τις 24 έως τις 30 Αυγούστου η επιχείρηση «Πυρσός Γ΄» «έβαλε φωτιά» στον Γράμμο. Μετά τις κατάλληλες προωθήσεις των μεραρχιών του ΕΣ στις 05.30 τις 25ης Αυγούστου εξαπολύθηκε η κύρια επίθεση. Προς το μεσημέρι, έφθασε η πληροφορία ότι είχε καταληφθεί το στρατηγικής σημασίας ύψωμα Τσάρνο.

Τότε ο Τσακαλώτος τσούγκρισε ένα ποτήρι κρασί με τον επιτελάρχη του υποστράτηγο Κετσέα φωνάζοντας: «Ζήτω το Έθνος!». Οι  δυνάμεις βεβαίως του Εθνικού Στρατού αντιμετώπισαν και πολύ σοβαρές δυσκολίες από τη μορφολογία του εδάφους, την πληθώρα των ναρκοπεδίων, την καλά οργανωμένη αμυντική οχύρωση και την αποφασιστική άμυνα που αντέταξε ο ΔΣΕ. Όμως η επιμονή των ανδρών του ΕΣ και η αριθμητική τους υπεροχή δεν έδινε καμία πιθανότητα στους αντάρτες για αναχαίτιση. Στα πλαίσια αυτά οι επιτιθέμενοι ξεπέρασαν τις δυσκολίες και με τολμηρές ενέργειες πέτυχαν τους στόχους τους.

Κρίσιμη ημέρα της μάχης υπήρξε αναμφίβολα η 27η Αυγούστου. Τότε η 9ηΜεραρχία ολοκλήρωσε με επιτυχία τον ελιγμό που επιχείρησε, καταλαμβάνοντας τη διάβαση Πόρτα Οσμάν (η οποία μέχρι τότε αποτελούσε την πιο σημαντική δίοδο των ανταρτών με την Αλβανία) και εμποδίζοντας με τον τρόπο αυτό κάθε προσπάθεια διαφυγής τους προς τη γειτονική χώρα-μέχρι τότε απέμενε υπό τον έλεγχο του ΔΣΕ μόνο η δευτερεύουσας σημασίας διάβαση του αυχένα της Μπάρας. Η ηγεσία των ανταρτών αντιλήφθηκε τον μεγάλο κίνδυνο που αντιμετώπιζε, δηλαδή αυτόν της παγίδευσης του συνόλου των δυνάμεων της.  

Αμέσως συνεδρίασε το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ και αποφάσισε την διαφυγή του ΔΣΕ- μέσω Μπάρας-στην Αλβανία, κάτι που τελικά πραγματοποιήθηκε (όχι για το σύνολο των δυνάμεων) κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. 40.000 περίπου αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού κατέφυγαν στις Ανατολικές χώρες.

Το βράδυ της 27ης Αυγούστου τμήματα της 9ηςΜεραρχίας άναψαν τεράστιες φωτιές κατά μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων για να σημάνουν τη νίκη του Εθνικού Στρατού και την ουσιαστική έξοδο της πολύπαθης χώρας από την τρίχρονη δοκιμασία. Η επίσημη λήξη των εχθροπραξιών σημειώθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1949 όταν ο Μήτσος Παρτσαλίδης πρόεδρος της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» μιλώντας σε εκπομπή του ραδιοφωνικού σταθμού «Ελεύθερη Ελλάδα» που έδρευε στη Σόφια ανακοίνωνε ότι «Ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μα μονάχα τα έθεσε παρά πόδας. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υπεροχή του μοναρχοφασισμού. Μα ο ΔΣΕ δεν συντρίφθηκε. Παραμένει ισχυρός και με ακέραιες τις δυνάμεις του. 

Γελιούνται θανάσιμα όσοι φαντάζονται ότι δεν υπάρχει πια ΔΣΕ. Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση». Αυτό το οποίο δεν αναρωτήθηκε ο Παρτσαλίδης ήταν από πού προήλθε η «τεράστια υπεροχή του μοναρχοφασισμού». Είναι σαφές ότι οι αναίτιες επιθέσεις του ΕΛΑΣ σε όλες τις μη Εαμικές αντιστασιακές οργανώσεις ήδη από το 1943, η αιματοχυσία στην Πελοπόννησο το φθινόπωρο του 1944 και στην Αθήνα τον τραγικό Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, το δράμα των χιλιάδων συλληφθέντων ανά την επικράτεια από τους αντάρτες, η συστράτευση με τους «Σλαβομακεδόνες»,  οι επιδρομές του ΔΣΕ σε χωριά και οι επιθέσεις στις πόλεις, την περίοδο 1946-49, οι οποίες συνοδεύονταν από ποικίλα έκτροπα, καθώς και το τραγικό παιδομάζωμα είχαν προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου συσπείρωση όλων των μη κομμουνιστικών δυνάμεων της χώρας. Δυνάμεων που μέχρι πριν από λίγα χρόνια στην κυριολεξία αλληλοσπαράζονταν (βλέπε βασιλικοί-βενιζελικοί).

Τελικά το ΚΚΕ πέτυχε το ακατόρθωτο. Να τοποθετήσει στο ίδιο χαράκωμα απέναντί του από τον σκληροπυρηνικό βασιλικό μέχρι τον  τροτσκιστή. Απορίες προκαλεί επίσης η τελευταία πρόταση του  Παρτσαλίδη «Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση». Μάλλον λησμόνησε ότι γύρω στο 30% των μαχητών του ΔΣΕ («Σλαβομακεδόνες») μάχονταν για την απόσπαση της Μακεδονίας από τον εθνικό κορμό, υπό τις ευλογίες της ηγεσίας του ΚΚΕ φυσικά!

Η επιτυχής για τον Εθνικό Στρατό διεξαγωγή της επιχείρησης «Πυρσός Γ΄» σήμανε το ουσιαστικό τέλος των αντιανταρτικών επιχειρήσεων. Στην κατάληξη αυτή συνέβαλαν αποφασιστικά οι παρακάτω παράγοντες:
Η ικανή και στιβαρή ηγεσία του ΕΣ, η οποία εκπόνησε και εφάρμοσε, χωρίς επεμβάσεις από πολιτικά πρόσωπα, το σχέδιο επιχειρήσεων. Το πολύ υψηλό ηθικό των στρατιωτών του ΕΣ, οι οποίοι είχαν συνειδητοποιήσει ότι ο εχθρός ήταν εγκλωβισμένος και η πολυπόθητη νίκη ήταν πλέον πολύ κοντά. Η άριστη εκπαίδευση, η αριθμητική υπεροχή (αν και αυτή πολλές φορές δεν έπαιζε κανένα ρόλο εξαιτίας των εξαιρετικά δυσπρόσιτων και άριστα οργανωμένων αμυντικών θέσεων των ανταρτών) και ο πλήρης εφοδιασμός με κάθε είδους υλικό των δυνάμεων του Ε.Σ. Ο αιφνιδιασμός των δυνάμεων του ΔΣΕ, κυρίως με τη διενέργεια του  ελιγμού κατά μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων από την 9η Μεραρχία. Τα σοβαρά εσωτερικά πολιτικά και στρατιωτικά προβλήματα που ελλόχευαν στους κόλπους του ΔΣΕ και του ΚΚΕ (προσπάθεια μετατροπής του αντάρτικου στρατού σε τακτικό. Απομάκρυνση του Μάρκου Βαφειάδη από τη στρατιωτική ηγεσία του ΔΣΕ. Ανάληψη της στρατιωτικής ηγεσίας από τον «άκαπνο» Νίκο Ζαχαριάδη. Κλείσιμο γιουγκοσλαβικών συνόρων. Διάσταση μεταξύ πολιτικών επιτρόπων του ΚΚΕ και μονίμων αξιωματικών του ΔΣΕ).

Σήμερα, 64 ακριβώς χρόνια μετά την λήξη της επιχείρησης «Πυρσός», οι εναπομείναντες βετεράνοι του ΕΣ νοιώθουν ηττημένοι και προδομένοι. Σταδιακά η πολιτεία, πιεζόμενη από την αριστερή παραφιλολογία και κυριαρχία, τους ξέχασε  και τους αποκαθήλωσε από τη θέση που είχαν κερδίσει με το αίμα τους, δίπλα σε εκείνη των ηρώων του 1940 (πολλοί άλλωστε ήταν οι ίδιοι άνθρωποι).  

Έφτασε μάλιστα στο σημείο να τους δαιμονοποιήσει και να χαρακτηρίσει τα μνημόσυνα προς τιμήν των πεσόντων συμπολεμιστών τους ως «γιορτές μίσους». Φυσικά δεν τόλμησε να χαρακτηρίσει έτσι τις εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα από τους βετεράνους του ΔΣΕ, υπό την αιγίδα του ΚΚΕ. Η προπαγάνδα τους είναι συνεχής και διαστρεβλώνουν την αλήθεια με θράσος, πάντα με τη βοήθεια της προδοτικής «δεξιάς». Πόσοι γνωρίζουν ότι, το 1989  η ΝΔ και ο Σαμαράς με το υπ΄αριθμόν 204 ΦΕΚ άλλαξαν τους όρους "Συμμορίτες" σε "Δημοκρατικό Στρατό" και "Συμμοριτοπόλεμο" σε "Εμφύλιο";

Ποιος μπορεί  επίσης να ξεχάσει το έγκλημα που συνιστά τη μεγαλύτερη ντροπή, το μεγαλύτερο αίσχος του Συμμοριτοπολέμου, το ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ; 28.000 παιδιά άρπαξαν με τη βία οι Συμμορίτες από τις αγκαλιές των μανάδων τους, ως άλλοι τούρκοι Κατακτητές, και τα έστειλαν στις Κομμουνιστικές χώρες, στην Αλβανία, στη Γιουγκοσλαβία, στη Βουλγαρία «για να σωθούν, να προστατευθούν». Από ποιον να «σωθούν»; Από τους ίδιους τους γονείς; Είχαν στο νου τους να φτιάξουν νέο στρατό γενιτσάρων, που θα στρεφόταν ενάντια στην ίδια του την Πατρίδα. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι΄αυτούς που έπεσαν στη μάχη αυτή της Ελευθερίας. Την αγάπη της ζωής τη θεμελιώνει της Ελευθερίας η αγάπη. «Οι Μαραθώνες γεννούν τους Παρθενώνες», έλεγε ο Κωστής Παλαμάς. «Στα τρεις χιλιάδες χρόνια εξέλιξης της ανθρωπότητας αποδείχθηκε δύσκολο να γεννηθούν νέοι Παρθενώνες.  

Η επανάληψη όμως των νέων Μαραθώνων διατηρεί ζωντανή την ελπίδα ότι θα έλθει κάποτε και η ώρα των νέων Παρθενώνων».

Σαν σήμερα σφαγιάζεται από τον τουρκικό όχλο ο εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Χρυσόστομος Σμύρνης

Ο Χρυσόστομος, Μητροπολίτης Σμύρνης, είναι μια ηρωική μορφή της εκκλησίας μας και συνέδεσε την τύχη του και το τραγικό του τέλος με την τύχη του μικρασιατικού ελληνισμού.
Γεννήθηκε το 1867 στην κωμόπολη Τρίγλια της Προποντίδος, κοντά στα Μουδανιά.

Στο μέρος αυτό υπογράφτηκε, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1922 η ντροπιαστική ανακωχή που επισφράγιζε ίσως τη μεγαλύτερη ιστορική τραγωδία του Ελληνισμού. Την εγκατάλειψη της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης. Από νωρίς ο Χρυσόστομος είχε την επιθυμία να γίνει κληρικός. Έτσι λοιπόν ο πατέρας του τον στέλνει εσωτερικό στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1884. Εκεί ο Χρυσόστομος ξεχώρισε, γιατί συνδύαζε την λεβεντιά με την χριστιανική αρετή.

Ανέβηκε γρήγορα τα σκαλοπάτια της ιεροσύνης και ύστερα από διαρκή προσφορά στα φλέγοντα ζητήματα της Εκκλησίας και της Πατρίδος, η Ιερά Σύνοδος το 1902 (και σε ηλικία 35 ετών) τον εξέλεξε παμψηφεί Μητροπολίτη Δράμας, Ζηχνών και Νευροκοπίου. Το πέρασμά του από την Μητρόπολη Δράμας συνδέθηκε με το αποκορύφωμα του Μακεδονικού Αγώνα. Η Μητρόπολη Δράμας ήταν η πιο βασανισμένη και διαρκώς απειλούμενη επαρχία της Μακεδονίας.

Ο Χρυσόστομος έγινε δεκτός με μεγάλο ενθουσιασμό από τον τοπικό πληθυσμό.
Επιτέλεσε στο ακέραιο το εκκλησιαστικό και εθνικό του καθήκον και μαζί με άλλους μακεδονομάχους και κληρικούς έσωσε την ελληνικότητα της Μακεδονίας από διπλό κίνδυνο.

Η Μακεδονία τότε βρισκόταν κάτω από τον τουρκικό ζυγό, αλλά ο βουλγαρικός εθνικισμός και ο πανσλαβισμός είχαν σκοπό να διαδεχτούν τους Οθωμανούς και να την ενσωματώσουν στη «Μεγάλη Βουλγαρία». Ο ελληνισμός είχε ως πνευματικό προστάτη το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως πολιτικό βραχίονα την οργάνωση του Ίωνος Δραγούμη και του Λάμπρου Κορομηλά και ως ένοπλη έκφραση τα μακεδονικά αντάρτικα σώματα που αποτελούνταν από Μακεδόνες Έλληνες και από εθελοντές που ήρθαν από την Νότιο Ελλάδα και την Κρήτη.

Ίδρυσε Μητροπολιτικό Ναό, Μητροπολιτικό Μέγαρο, Νοσοκομείο, Σχολή Αρρένων, Σχολή Θηλέων, Γυμναστήριο, Μουσικό Όμιλο και 34 σχολεία για να μορφώνονται τα ελληνόπουλα, χώρια από εκείνα τα σχολεία και τις εκκλησίες που ξανανοίγει και που είχαν κλείσει με την τρομοκρατία τους οι κομιτατζήδες. Παράλληλα, με τα κηρύγματά του καλούσε τους Έλληνες να αγωνίζονται με κάθε τρόπο κατά των ενόπλων Βουλγάρων κομιτατζήδων.

Συγκεντρώνει επίσης λεπτομερώς στοιχεία και με συνεχή υπομνήματα ενημερώνει το Πατριαρχείο για τις βουλγαρικές αγριότητες στη Μακεδονία: καταλήψεις εκκλησιών και σχολείων, δολοφονίες προκρίτων, δασκάλων, ιερέων. Παράλληλα ενημερώνει και τις τουρκικές αρχές. Όλες όμως οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό, αφού δεν υπάρχει καμία αντίδραση. Τότε ο Χρυσόστομος κηρύσσει την αντίσταση στη βία και αρχίζει τις περιοδείες και το κήρυγμα στα χωριά που είχαν προσχωρήσει μερικώς ή ολικώς στην εξαρχία.

Ογκώδης ήταν επίσης η αλληλογραφία του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τις Προξενικές Αρχές σχετικά με τα δεινά που υπέφερε ο ελληνισμός εξαιτίας της δράσεως των κομιτατζήδων.

Όλη αυτή η πατριωτική του δράση ενοχλεί την τουρκική διοίκηση και ο ανυπότακτος ιεράρχης κρίνεται επικίνδυνος. Οι Τούρκοι προσπαθούν να περιορίσουν τις δικαιοδοσίες του πιέζοντας το Πατριαρχείο να τον ανακαλέσει ή να τον μεταθέσει. Ο Χρυσόστομος αρνείται λέγοντας: «Εντολές λαμβάνω μόνο από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως». Εκείνη λοιπόν την κρίσιμη περίοδο, ο συνδυασμός των συνεχών τουρκικών πιέσεων με την κατάσχεση της μυστικής αλληλογραφίας του με το Πατριαρχείο, αναγκάζουν τον Χρυσόστομο, τον Αύγουστο του 1907 να ανακληθεί και να αποχωρισθεί το ποίμνιό του.

Έναν χρόνο μετά, με την ευκαιρία της παροχής γενικής αμνηστίας ο Χρυσόστομος επέστρεψε στην Δράμα, οι τουρκικές αρχές όμως, του απαγόρευσαν να περιοδεύει στα χωριά της επαρχίας του. Τελικά, στις 10/6/1909 υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει και πάλι βιαίως τη Δράμα και κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη. Όταν εν τω μεταξύ πέθανε ο Μητροπολίτης  Σμύρνης Βασίλειος, η Ιερά Σύνοδος εξέλεξε τον Χρυσόστομο ως διάδοχό του στις 11 Μαρτίου 1910.

Ο λαός της Σμύρνης τον υποδέχθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Εκείνος, από την πλευρά του και τη νέα του θέση, συνεχίζει το εντονότατο πατριωτικό και θρησκευτικό του έργο, προκαλώντας και πάλι τη μήνι των Τούρκων επειδή κρίθηκε ως «επικίνδυνος διά την δημόσιαν τάξιν και εχθρός των εθνικών συμφερόντων».  Έπειτα από πολλές διαμαρτυρίες και καταγγελίες, του ζητήθηκε να αποχωρήσει εκουσίως, έχοντας μάλιστα το θράσος να του προσφέρουν καλύτερη Μητρόπολη! Ο Χρυσόστομος αποκρίνεται: «Η εκουσία αναχώρησις είναι λιποταξία, η δε αποδοχή της υποσχέσεως ποταπότης αναξία Έλληνος κληρικού. Ας με διώξη βιαίως διά των οργάνων του».  Η κατάληξη ήταν η εξορία του στην Κωνσταντινούπολη (η τρίτη στη σειρά).

Έπειτα από 4 χρόνια εξορίας, το 1918, με την ανακωχή του Μούδρου επιστρέφει και πάλι στη Σμύρνη. Φτάνει λοιπόν η ώρα που οι Έλληνες στρατιώτες πατούν το πόδι τους στα μικρασιατικά παράλια. Ο Χρυσόστομος, γονυπετής, ευλόγησε με λυγμούς τις σημαίες. Το χαρμόσυνο γεγονός αμαύρωσε το γνωστό περιστατικό των πυροβολισμών από τους τουρκικούς στρατώνες προς ένα τάγμα ευζώνων, οι οποίοι με εφ΄όπλου λόγχη τους εξουδετέρωσαν.

Ο Χρυσόστομος επισκέφθηκε όλα τα κρατητήρια και έτυχε να αφεθούν ελεύθεροι εκατοντάδες Τούρκοι που είχαν συλληφθεί ως ύποπτοι για το γεγονός. Εκτός από αυτό, επισκέφθηκε και την τούρκικη συνοικία προσφέροντας τρόφιμα, φάρμακα, ακόμη και ρουχισμό στους αναξιοπαθούντες, αποτρέποντας τυχόν πράξεις αντεκδικήσεως από πλευράς Ελλήνων, αποδεικνύοντας εμπράκτως το γνήσιο Χριστιανικό του πνεύμα, που ορίζει «αγάπα τον εχθρόν σου». Δυστυχώς όμως, οι Τούρκοι δεν φάνηκε να έχουν ανάλογες ευαισθησίες, όπως έδειξε το μέλλον…

Ο καιρός περνά και τα γεγονότα τρέχουν, η κατάσταση αντιστρέφεται και ο εφιάλτης πλησιάζει στη Σμύρνη μαζί με τους Τούρκους. Ο πόλεμος γενικεύθηκε. Ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει με σκληρούς αγώνες τη γραμμή Εσκί Σεχίρ – Κιουτάχεια - Αφιόν Καραχισάρ. Στη σύσκεψη της Κιουτάχειας (Μάρτιος 1921) αποφασίζεται η μοιραία προέλαση κατά της Αγκύρας, για να δοθεί το οριστικό πλήγμα στον Κεμάλ. Ο ελληνικός στρατός περνά το Σαγγάριο, προελαύνει ως τις παρυφές της Αγκύρας, αλλά εδώ φθάνει στα όρια της εξαντλήσεως. Η Ελλάδα εγκαταλείπεται οικονομικά και διπλωματικά από τους συμμάχους της. Όλοι εκδηλώνονται υπέρ του Κεμάλ και τον βοηθούν, ενώ αυτός  αναδιοργανώνεται και προετοιμάζει τη δική του επίθεση.  Ο Χρυσόστομος στέλνει επιστολές προς τους αρχηγούς των συμμάχων χωρίς καμία ανταπόκριση…

Όμως οι ενέργειες ενός ιεράρχη δεν μπορούν να αποτρέψουν τα λάθη της πολιτικής και στρατιωτικής μας ηγεσίας. Ο Κεμάλ Ατατούρκ εξαπολύει σφοδρή επίθεση στις 13 Αυγούστου 1922. Το μέτωπο σπάει στο Αφιόν Καραχισάρ. Τα τελευταία τμήματα του Ελληνικού Στρατού φεύγουν από την Σμύρνη. Μαζί με αυτούς, χιλιάδες πρόσφυγες συρρέουν στα παράλια.

Σε μία πόλη απροστάτευτη, όταν όλοι οι στρατιωτικοί και πολιτικοί παράγοντες σπεύδουν να την εγκαταλείψουν, ο Χρυσόστομος είναι ο μόνος που παραμένει. Δέχεται συνεχείς προτροπές να φύγει, και απαντά «Παράδοσις του ελληνικού κλήρου, αλλά και καθήκον του καλού ποιμένος, είναι να παραμείνη με το ποίμνιον του», ενώ στην προσφορά του Γαλλικού Προξενείου να διαφύγει με πλοίο του Γαλλικού Ναυτικού απαντά «Είμαι ποιμήν και οφείλω να μείνω κοντά στο ποίμνιό μου».
Στις 27 Αυγούστου εμφανίζονται οι πρώτοι Τούρκοι τσέτες (άτακτοι) στη Σμύρνη.

Ο κόσμος τρομοκρατείται και πλήθος κόσμου συρρέει στη Μητρόπολη, όπου ο Χρυσόστομος κάνει ό,τι μπορεί για να τους βοηθήσει. Την επόμενη μέρα τελεί την τελευταία του λειτουργία στην Αγία Φωτεινή. Τελειώνοντας, μια γαλήνη έχει απλωθεί στο πρόσωπό του, διότι μέσα του γνωρίζει το μαρτύριο που τον περιμένει…

Η πόρτα της εκκλησίας ανοίγει με πάταγο και ένας υπαστυνόμος τον πληροφορεί ότι ο φρούραρχος τον ζητά στο φρουραρχείο, ο Χρυσόστομος οδηγείται εκεί, αφέθηκε ελεύθερος και το ίδιο βράδυ ένα αυτοκίνητο ήρθε και τον πήρε μαζί με 2 ηλικιωμένους Έλληνες δημογέροντες. Όλους μαζί τους φέρνουν μπροστά στον αιμοσταγή Νουρεντίν πασά.
Ο τελευταίος, έβγαλε έναν φάκελο ογκώδη, και του έδειξε όλα τα αποκόμματα από εφημερίδες που περιείχαν λόγους του Χρυσόστομου και τον ρώτησε: Είναι δικοί σου αυτοί οι λόγοι; Εκείνος αποκρίθηκε καταφατικά.

Τότε ο Νουρεντίν του λέει: «Εσένα, παπά, που βρίζεις τους Τούρκους, θα σε παραδώσω έξω στο πλήθος. Αν τους έκανες καλό, θα σου κάνουν κι εκείνοι καλό. Εσείς οι Έλληνες είστε λαός χαμάληδων και χαμάληδες θα σε δικάσουν». Και με αυτά τα λόγια, ανοίγουν οι πόρτες και ο τραγικός Μητροπολίτης παραδίδεται στους «δικαστές του» τον μανιασμένο όχλο που, μεθυσμένος από ρακί και περιμένοντας αποβραδίς, ορμά στον Χρυσόστομο με τα χέρια, με πέτρες, με ξύλα.

Του ξεριζώνουν τα κατάλευκα γένια του. Ένας βαστάζος του λιμανιού, με το μαχαίρι του βγάζει το ένα μάτι του Χρυσοστόμου. Εκείνος κλονίζεται και γονατίζει. Όμως οι φρουροί του τον ξανασηκώνουν και τον υποχρεώνουν να συνεχίσει. Λίγο αργότερα, και το δεύτερο μάτι του το έχουν βγάλει, ενώ και τα μαλλιά του, όπως λίγο πριν τα γένια του, τα ξεριζώνουν! Του αποκόβουν την μύτη και τα αυτιά! Του γδέρνουν ό,τι έχει απομείνει από το πρόσωπο! Το κεφάλι του, μια ατελείωτη πλέον, φρικτή πληγή… Λίγο πριν το τέλος, ένας από τους Τούρκους, αναγνωρίζοντας σε μια κίνηση του Μητροπολίτου το σημείο του σταυρού –διότι, ναι, όσο απίστευτο και αν φαίνεται, ευλογούσε τους διώκτες του, πιστός στις ευαγγελικές επιταγές– εξαγριώθηκε και του έκοψε και τα δύο του χέρια! Σε τέτοια κατάσταση, όπως είναι φυσικό, δεν περπατάει πια – τον σέρνουν. Κι όμως, δεν μίλησε, δεν παρακάλεσε για έλεος, δεν καταράστηκε τα μιάσματα αυτά του ανθρωπίνου γένους. Μόνο καρτερικά περίμενε το τέλος, για να πει, ίσα λίγο πριν ξεψυχήσει: «Θεέ μου…».

Κάποιος τον πυροβολεί για να τελειώσει το μαρτύριό του. Δεν τελειώνει όμως η σκύλευση του σώματός του. Η γνωστή τουρκική κτηνωδία σε όλο της το μεγαλείο…  Το άψυχο κορμί του Μητροπολίτη περιφέρεται στους τουρκομαχαλάδες της Σμύρνης και ο κόσμος ξεσκίζει από ένα κομμάτι από τις σάρκες του. Το κεφάλι του, με βγαλμένα τα μάτια, κομμένα τα αυτιά και τη γλώσσα, το έμπηξαν στην πατερίτσα του και το περιέφεραν κι αυτό ουρλιάζοντας από χαρά.

Ο τότε Γενικός Πρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών στην Εγγύς Ανατολή και παρών τις τελευταίες τραγικές μέρες της Σμύρνης, George Horton, στο βιβλίο του «Η μάστιγα της Ασίας», εύγλωττα αναφέρει ότι: «Το μόνο του αμάρτημα ήταν ότι υπήρξε ένας ευφραδής Έλληνας πατριώτης που πίστευε στην εξάπλωση της φυλής του και εργαζόταν για τον σκοπό αυτόν. Πέθανε ως μάρτυρας και του πρέπουν οι μεγαλύτερες τιμές από την Εκκλησία και την κυβέρνηση της Ελλάδας. Του πρέπει ακόμα ο σεβασμός όλων εκείνων των ανδρών και γυναικών που θαυμάζουν την γενναία αντιμετώπιση του φρικτού θανάτου. Ο Πολύκαρπος, ο πολιούχος Άγιος της Σμύρνης, θανατώθηκε στη φωτιά μέσα στο στάδιο που δεσπόζει της πόλης. Ο Τούρκος αλωνίζει στη γη των Επτά Πόλεων και δεν υπάρχει κανείς για να τον σταματήσει. Όμως, η τελευταία σκηνή της οριστικής εξόντωσης του χριστιανισμού από τα πατρογονικά του εδάφη δοξάστηκε με τον ηρωικό θάνατο του τελευταίου χριστιανού μητροπολίτη».      

Όσο και αν ακούγεται παράξενο, Γαλλικές εφημερίδες απέκρυψαν το φρικιαστικό γεγονός και μερικές μάλιστα έγραψαν ότι ο Χρυσόστομος ήταν σώος και αβλαβής!  Όσον αφορά τους ντόπιους ανθέλληνες, εκτός από το περιβόητο πια  “αν δεν νικιόμασταν στην Μικρά Ασία, η Τουρκία θα ήταν σήμερα πεθαμένη και μεις μεγάλη Ελλάδα.

Γι αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστοτσιφλικάδικη ήττα στην Μικρά Ασία, μα και την επιδιώξαμε” που είχε πει ο Νίκος Ζαχαριάδης στον «Ριζοσπάστη» της 12ης Ιουλίου 1935, σε παλαιότερο φύλλο της ρυπαροφυλλάδας αυτής, στις 26 Νοεμβρίου 1929 αναφέρονται τα εξής: “το πρωί της Κυριακής οι καμπάνες του Μητροπολιτικού Ναού ήχησαν πένθημα, δίνοντας το σύνθημα της γενικής κινητοποίησης: Πρωθυπουργός, Υπουργοί, Στρατηγοί, Ναύαρχοι, Αξιωματικοί, Παπάδες, στρατός, αστυνομία, πόρνες, όλο το σκυλολόι της Μπουρζουαζίας κατέκλεισε τον “ιερό” ναό. Επρόκειτο να γίνει το μνημόσυνο του “εθνομάρτυρος” μητροπολίτου Σμύρνης», «Το μνημόσυνο του Χρυσόστομου του ΠΡΑΧΤΟΡΑ ΑΥΤΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ και ιδιαίτερα η καμπάνια που ξεσήκωσε η Μπουρζουαζία…”, «Ο Τουρκικός τύπος σχολίασε ζωηρώς το μνημόσυνο του Χρυσόστομου παρατηρεί ότι η εξομάλυνσις των εκκρεμών ΕλληνοΤουρκικών ζητημάτων και ο τρόπος με τον οποίον γίνονται τα μνημόσυνα εις ολόκληρον την Ελλάδα εις μνήμην του Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσόστομου είναι ασυμβίβαστος με την προσπάθεια της συνεννοήσεως “!!!

 Όταν η Εκκλησία της Ελλάδος αναγνώρισε ως άγιο το μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο κάποιοι διατύπωσαν τις αμφιβολίες τους. Ο μητροπολίτης Χρυσόστομος όμως πέθανε για τον ορθόδοξο λαό της μητρόπολής του, τον οποίο προστάτευε, επειδή ήταν ορθόδοξος επίσκοπος. Η ιδιότητά του ως ορθόδοξου επισκόπου τον έκανε "αρχηγό" αυτού του λαού και η ίδια αυτή ιδιότητα τον έκανε, προφανώς, να παραμείνει στη θέση του εκείνες τις φοβερές ώρες. Συνεπώς, δε μαρτύρησε επειδή τον κάλεσαν ν' αρνηθεί το Χριστό και είπε όχι, αλλά εξαιτίας της χριστιανικής του πίστης, που τον οδήγησε στην αυτοθυσία.

Καταλαβαίνουμε όλοι ότι η φρικιαστική δολοφονία του Χρυσόστομου ήταν πράξη προσχεδιασμένη. Οι Τούρκοι φοβόνταν πόσα θα μπορούσε ακόμα να πετύχει εναντίον τους αν παρέμενε ζωντανός. Μα κυρίως, δεν θα επέτρεπε ποτέ να παγιωθεί η λανθασμένη αντίληψη περί «χαμένων πατρίδων».
Αυτό ακριβώς βροντοφωνάζει και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ τόσα χρόνια. Δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, υπάρχουν ΑΛΥΤΡΩΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ. Και θα έρθει η μέρα που θα λυτρωθούν μαζί με το καταποντισμένο φρόνημα των Πανελλήνων.

Η Φυλή μας θρηνεί όλα αυτά τα χρόνια τον θάνατο του μαρτυρικού αυτού ιεράρχη. Η Ελλάδα ευγνωμονεί τον Άγιο Εθνομάρτυρα Χρυσόστομο του οποίου το σκήνωμα ήταν μοιραίο να μη το καλύψει η αγαπημένη του γη. Εξαφανίστηκε και χάθηκε. Τάφηκε όμως στις καρδιές των Ελλήνων.
Μνήμη του Χρυσοστόμου η ψυχή του Γένους και μνήμη του αιώνια, η Ιστορία.
ΚΟΡΙΝΑ ΠΕΝΕΣΗ

ΗΤΑΝ ΣΑ ΧΤΕΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ 2010... ΠΟΥ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ – ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΣ ΤΗΣ ΧΙΜΑΡΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΘΛΙΟΥΣ ΤΟΥΡΚΑΛΒΑΝΟΥΣ!

Ήταν Αύγουστος τού 2010. Ένας νέος Έλληνας από την ηρωική Χιμάρα, ο Αριστοτέλης Γκούμας τηρεί έναν όρκο αιώνων για τούς Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας. Κρατάει άσβεστη την φλόγα τού Έθνους μας μέσα από την ελληνική γλωσσολαλιά. Αυτό ήταν αρκετό για να εξάψει το μίσος που ενυπάρχει ούτως ή άλλως στους άθλιους τουρκαλβανούς.

Κάποιοι από αυτά τα αιμοβόρα κτήνη τον στοχοποιούν και στήνουν καβγά με τον Αριστοτέλη. Εκείνος αρνείται να υπακούσει στα ουρλιαχτά των βαρβάρων που λυμαίνονται την Ελληνική Βόρειο Ήπειρο. Ο Αριστοτέλης αποχωρεί από τον χώρο τού επεισοδίου. Τα αλβανικά κτήνη τού στήνουν καρτέρι θανάτου σε άλλο σημείο.

Ο Γκούμας επέβαινε σε μοτοσικλέτα. Οι δολοφόνοι τού επιτίθενται με αυτοκίνητο. Τον ρίχνουν στο οδόστρωμα. Περνούν πολλές φορές πάνω από το σώμα του. Το τέλος τού Εθνομάρτυρα ήταν φρικτό.

Ο Αριστοτέλης Γκούμας περνάει στο πάνθεον των Ηρώων τής Ελληνικής Φυλής. Όμως το όνειρό του να γίνει ελληνική και πάλι η γη τού Σπυρομήλιου μένει ζωντανό. 

 

Η μνήμη των Αληθινών Ελλήνων παραμένει ζωντανή και η θέλησή μας είναι ευθυγραμμισμένη με την θέληση τού Αριστοτέλη Γκούμα. Και έτσι το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα. Αριστοτέλης Γκούμας, Αθάνατος!!!


ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ – Iσπανοί Ευρωβουλευτές προτείνουν την καθιέρωση της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας ως διεθνή!

Τελικά οι Ισπανοί είναι λίγο περισσότερο Έλληνες από μερικούς μερικούς…


Πριν από 15 χρόνια οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές επέδειξαν ζήλο για την αρχαία ελληνική γλώσσα, τον οποίο ουδέποτε έδειξαν οι Έλληνες συνάδελφοί τους.

Υπέβαλαν πρόταση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για αναγνώριση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ως διεθνούς γλώσσας. Ονόμασαν μάλιστα την γλώσσα μας «Μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών», τις οποίες μάλιστα χαρακτήρισαν ως «διαλέκτους της ελληνικής γλώσσας!». 

Απεκάλυψαν δε ότι τα αρχαία ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα την οποία… οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές προχωρημένης τεχνολογίας μπορούν να δεχθούν νοηματικά. Όλες τις άλλες γλώσσες οι υπολογιστές τις απορρίπτουν ως σημασιολογικές, δηλαδή αυθαίρετες.

Ο Ισπανός καθηγητής και Ακαδημαϊκός Φρειδερίκος Σακρέντο το 1996 στο 3ο Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο, που έγινε στο Συνεδριακό Κέντρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας στην Αρχαία Ολυμπία, δήλωσε:…
«Η αρχαία ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη μητρική γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, γενικώς και ειδικότερα η πρώτη γλώσσα των καλλιεργημένων ατόμων. Εάν η αρχαία ελληνική παιδεία εξανθρώπισε τους θεούς, η αρχαία ελληνική γλώσσα ανύψωσε τον άνθρωπο, ως εάν ήτο ιέραξ, μέχρι τους ουρανούς».

Και συνεχίζει:
«Η Ελληνική Παιδεία και ο Ελληνικός Πολιτισμός έγινε παγκόσμιος και οι Ευρωπαίοι δυνάμεθα επιτέλους να λέμε ότι είμαστε Έλληνες από παιδεία και μόρφωση. Διότι, αν εμείς οι Ευρωπαίοι απαρνηθούμε την Ελληνική Παιδεία και την Ελληνική Κλασσική Γλώσσα, απαρνιόμαστε την εθνική
μας και ανθρώπινη ουσία».

Σε άλλο σημείο αναφέρει: «Το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς Ελληνική Γλώσσα είναι σαν να μιλούν με έναν τυφλό για χρώματα. Δεν μπορεί να έλθει μία νέα αναγέννηση εάν δεν πάμε στις πηγές. Εννοούμε σαφώς την Ελληνική Γλώσσα, την οποία ευρίσκομεν μερικώς σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, με την μορφή των επιστημονικών και τεχνικών όρων, αλλά και λέξεων της πνευματικής ζωής, ακόμη και της καθημερινής ομιλίας, διότι αυτή αποτελεί την γεννήτορα γλώσσα των ευρωπαϊκών γλωσσών».

Ο Ισπανός Ακαδημαϊκός και ένας από τους πιο μεγάλους Ελληνιστές της εποχής μας Fransisco Atrados είπε:
«Αν δεν ήταν η Ελληνική γλώσσα, η Ευρώπη θα παρέμενε ένα έδαφος πρωτογόνων…».
Τις γλώσσες Γαλλική, Αγγλική, Ιταλική, Ισπανική και Γερμανική τις ονόμασε «κρυπτοελληνικές».
Διακήρυξε δε ότι «Η Ελληνική γλώσσα είναι η πλέον παγκόσμια γλώσσα».

Σε μια ομιλία του είπε: «Τα ελληνικά αποτέλεσαν και αποτελούν ένα ζωντανό γλωσσολογικό κλάδο που ανθεί από μόνος του. Αλλά από την άλλη πλευρά έχει επιδράσει τεράστια, μέσω διαφόρων και περίπλοκων οδών, πάνω στις υπόλοιπες γλώσσες. Τις βοήθησε να μετατραπούν σε εργαλεία σκέψης και λογοτεχνίας. Κατά κάποιον τρόπο, τα ελληνικά επιζούν σε όλες αυτές και τις εμπλουτίζουν καθημερινά. Γι αυτό το λόγο η ελληνική γλώσσα είναι η πλέον παγκόσμια, είναι μια ακόμη γλώσσα με μακρόχρονη παράδοση και ευρεία διάδοση. Αλλά είναι και το πρότυπο ανάπτυξης και ενοποίησης των μοντέρνων γλωσσών».

Στις 2 Δεκεμβρίου 2009 διαβάσαμε ότι ο Ισπανός καθηγητής Πανεπιστημίου Χουάν Κοντέρχ εδημιούργησε το «Acropolis World News» στο Ίντερνετ, το μοναδικό ειδησεογραφικό μέσο που καταγράφει καθημερινά την επικαιρότητα στα ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

Ο ίδιος διηγείται: «Πριν από 8 χρόνια, όταν ακόμη δούλευα στη Βαρκελώνη, είδα πως υπήρχαν μερικές ιστοσελίδες που παρουσίαζαν την επικαιρότητα στα λατινικά. Έψαξα να βρω αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο και στα αρχαία ελληνικά και για να πω την αλήθεια εξεπλάγην, όταν διαπίστωσα πως δεν υπήρχε. Έτσι, εδημιούργησα το Acropolis World στο διαδίκτυο.

Σήμερα ο Κοντέρχ είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σεν Άντριους (Αγίου Ανδρέα) στη Σκωτία όπου διδάσκει αρχαία ελληνικά και λατινικά. Η αγάπη του για τα αρχαία ελληνικά γεννήθηκε στο γυμνάσιο και από τότε του έγινε δεύτερη φύση, όπως την αποκαλεί. Άρχισε να διαβάζει τους Έλληνες φιλοσόφους στο πρωτότυπο, τις τραγωδίες, την ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου και τον Ηρόδοτο.

Ο Χουάν Κοντέρχ εξομολογείται: «Έχω έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα και πάντοτε με μαγεύουν η Ακρόπολη, η Πλάκα, η Πελοπόννησος, τα νησιά σας. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την επίσκεψη σε ένα μέρος που σπάνια επισκέπτονται οι τουρίστες. έπεισα τους γονείς μου να επισκεφθούμε τις Πλαταιές όπου ήμασταν μόνοι μας. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να ακούσω τη φωνή του Παυσανία να ενθαρρύνει τους στρατιώτες του για την επερχόμενη μάχη».

Στην ερώτηση τι ξεχωριστό έχουν τα αρχαία ελληνικά, απάντησε: «Είναι μια γλώσσα που παίζει συνεχώς με το μυαλό σου. Σε βοηθάει να σκεφθείς με τη λογική. Η χρήση του υποθετικού λόγου, η ξεκάθαρη διαφοροποίηση μεταξύ του παρατατικού, του αορίστου και του ενεστώτα. Είναι σαν να συμμετέχεις σε ένα εγκεφαλικό άθλημα».

Ας ιδούμε τώρα πώς συντάσσει τις ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά ο Χουάν Κοντέρχ. Πρόκειται για την τρομοκρατική επίθεση στο σιδηρόδρομο Μόσχας – Πετρούπολης που συνέβη πρόσφατα.

Τρομοκρατική προσβολή εν τη Ρωσία.
Τριάκοντα και πέντε άνθρωποι απέθανον εν τη Ρωσία, πολλοί δε άλλοι (περί εκατόν και τριάκοντα) ετρώθησαν. Το «Νιέβσκι Εξ πρές» σιδηρόδρομος εστί ος εκ της Μοσκβής (1) εις το Πετροβούργον (2) πορεύεται, εν δε τούτω τω σιδηροδρόμω βόμβα ανετίναξεν ο δε ανατιναγμός ούτω δεινός ην ώστε πας ο σιδηρόδρομος εκ της σιδηράς οδού εξέβη, οι εν τέλει (3) ουκ ακριβώς ίσασι τίνες την βόμβαν εις τον σιδηρόδρομον εισέθεσαν, όμως δε ελπίζουσι του διά τάχους (4) ειδέναι. «Όσο πιο πολύ κοιτάζουμε στο παρελθόν, τόσο πιο ικανοί γινόμαστε να κοιτάξουμε στο μέλλον», λέει ο δρ. Κοντέρχ, ο οποίος έχει κάνει το διδακτορικό του στους αρχαίους κλασικούς και έπειτα από τέσσερα χρόνια στην Οξφόρδη ως βοηθός καθηγητής στα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Σεν Άντριους στη Σκωτία τη σύνθεση του αρχαίου ελληνικού κειμένου. «Τώρα δουλεύω σχετικά με την παγκόσμια ιστορία, με τη φιλοδοξία να μεταφέρω στα αρχαία ελληνικά την ιστορία του κόσμου από τη δημιουργία του Σύμπαντος μέχρι το σήμερα», λέει και χαιρετά σε άπταιστη ερασμιακή προφορά.